Νικ. Στρίκος
11 ώρ. ·
Το τζάκι
Σαν γέρνει ο ήλιος στα βουνά,
κι έρχεται το βραδάκι...
την ώρα εκείνη καρτερώ
να πάω ν, ανάψω το τζάκι
Μου δίνει ωραία αίσθηση,
τις φλόγες σαν κοιτάζω... σκοτούρες και προβλήματα
απ, το μυαλό μου βγάζω
Ακούω τους ήχους της φωτιάς
τους απαλούς της φλόγας,
και σαν μαγνήτης μου τραβούν,
τις έγνοιες κάθε μπόρας.
Τα αναμμένα κάρβουνα,
τρίβουν και σπινθηρίζουν
και οι αναμνήσεις οι παλιές
τη θύμηση μου αγγίζουν.
Θυμάμαι τα χρόνια τα παλιά
που, μουν μικρό παιδάκι,
όλη την οικογένεια
τριγύρω από το τζάκι.
Εκεί γινόταν το φαϊ
έβραζ, αγάλι, αγάλι...
εκεί έβραζε ο τέντζερας
εκεί και το τσουκάλι.
Δεν πάει να κάνει παγωνιά
δεν πάει να ρίχνει χιόνι
λαδάκι και καψαλιστό ψωμι
δίπλα στο παραγώνι...
Στο τζάκι πρώτο άκουσα
μύθους και παραμύθια
για βασιλιάδες και φτωχούς
για αλεπές και ορνίθια
Μπορεί το τζάκι να έφυγε,
πάει στην ιστορία
Με τίποτε δεν θ, άλλαζα
εκείνη την μαγεία!
