Με τον αείμνηστο Σωτήρη θυμάμαι ότι είμαστε συμμαθητές στο δημοτικό σχολείο του χωριού, με δάσκαλο το Βασίλη Δάρα και κάποια περίοδο καθόμασταν στο ίδιο θρανίο. Μιλάμε για την περίοδο της κατοχής 1943-44 και τους λίγους μήνες που λειτούργησε τότε το Σχολείο.
Ο Σωτήρης μετά το Δημοτικό ακολούθησε, όπως όλα σχεδόν τα αγόρια του χωριού, τον πατέρα του στη μαστορική τέχνη.
Το 1954, ήρθε στο χωριό έγγραφο από τη διακυβερνητική Επιτροπή Μετανάστευσης (ΔΕΜΕ), που έλεγε περίπου το εξής:
Όσοι ήσαν πάνω από 18 χρονών (γεννηθέντες προ του 1936) και ήθελαν να πάνε μετανάστες στην Αυστραλία, μπορούσαν να κάνουν τα χαρτιά τους μέχρι τέλος του έτους. Δεν θα υπήρχε καμία οικονομική επιβάρυνση και επί πλέον θα είχαν εξασφαλισμένη εργασία, για ορισμένη χρονική περίοδο.
Από το χωριό μας δήλωσαν τέσσερεις νεαροί τότε, αείμνηστοι όλοι σήμερα:
Ο Παναγής Κερμπασιώτης,
ο Ηλίας Ι. Παναγόπουλος (Πανταλέχου),
ο Σωτήρης Π. Μπόρας και
ο Γιώργος Αθ. Σχίζας
Οι τρεις πρώτοι έφυγαν όλοι μαζί τον Αύγουστο του 1955 και ο Γιώργος τον Ιανουάριο του 1956. Το ταξίδι διαρκούσε περισσότερο από ένα μήνα. Θυμάμαι που έλεγαν στο μαγαζί του πατέρα μου (είχε και το ταχυδρομείο τότε) ότι από κάθε λιμάνι που έπιανε το πλοίο (Άντεν, Σιγκαπούρη κλπ) τα παιδιά έστελναν γράμματα στους δικούς τους…
Αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη τους εγκατάσταση ήταν στην Καμπέρα και μετά μετακόμισαν όλοι στην Αδελαΐδα. Πρόκοψαν όλοι και μπράβο τους.
Ο Σωτήρης μετά από κάποια χρόνια πήρε όλη την οικογένεια στην Αυστραλία. Πολύ εργατικός και φιλότιμος, παντρεύτηκε μια κοντοχωριανή μας από το Παλαιοχώρι (κοντά στη Δημητσάνα), με το όνομα Κυριακή και έκανε μια εξαιρετική οικογένεια. Όπως έχω μάθει, έχει δυο αγόρια, τον Τάκη και το Νίκο και μία κόρη τη Χριστίνα. Όλα τα παιδιά του είναι καλά αποκατεστημένα. Ο μεγάλος του γιος εργαζόταν για πολλά χρόνια στο Ντουμπάι και τώρα εργάζεται σε κάποιο άλλο κράτος στην ίδια περιοχή.
Είναι πολύ σημαντική η προσφορά του Σωτήρη γιατί βοήθησε και άλλους πατριώτες που αργότερα μετανάστευσαν στην Αυστραλία, όπως π.χ. τα κορίτσια του Αποστόλη Μπόρα.
Ο αείμνηστος πατέρας του, Μπάρμπα-Πανάγος, αγαπούσε πάρα πολύ το χωριό μας και είχε έρθει αρκετές φορές. Δυστυχώς σε μια από αυτές τις επισκέψεις του πέθανε από καρδιακή προσβολή.
Από τότε που έφυγε ο Σωτήρης, ο συμμαθητής μου στο σχολείο, δυστυχώς δεν τον είδα ξανά.
Θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγό του, στα παιδιά του, στα εγγόνια του στις αδελφές του και στους λοιπούς συγγενείς.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του και ας έχει καλό παράδεισο.
Γιώργος Δ. Βέργος
(ΧΙΜ)
