Από το face book του Νίκου Στρίκου.

Στον προσωπικό του blog o  παραπάνω πατριώτης,  γράφει λίγα εξαιρετικά λόγια, σχετικά με το πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου στο συνοικισμό "Σφυρίδα" του χωριού μας Σέρβου, όπως γινόταν τα παλιότερα χρόνια: 

"... Σαν αύριο το πανηγύρι στη Σφυρίδα, μεγάλη χαρά, πιτσιρίκια.   

Tην επόμενη μέρα ψάχναμε στα σκουπίδια, που άφηναν οι έμποροι [Βέργος, Λιατσόπουλος, Μπόρας κ.λ.π.] για να βρούμε καμιά καραμέλα, καμιά δραχμή.

Σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε τα ερείπια Του.  Η εγκατάλειψη σε όλο της το μεγαλείο.

Βοήθειά μας Άγιε μας Γεώργιε, δώσε φώτιση σε εμάς και σε όλο τον κόσμο..."

  

Με ανάγλυφο τρόπο ο Νίκος παρουσιάζει ένα από τα πολλά κομμάτια της θρησκευτικής ιστορίας του Τόπου μας, που σε πολλούς από εμάς φέρνει πολύ πολύ κοντά στη μνήμη μας, ευχάριστες  παιδικές πανηγυριώτικες αναμνήσεις. 

 

Για τους νεότερους πατριώτες, που δεν έχουν ανάλογες γνώσεις και αναμνήσεις από τα πανηγύρια στο χωριό, θυμίζουμε πως ο συνοικισμός «Σφυρίδα» βρίσκεται ανατολικά, τέσσερα περίπου χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο χωριό (εκεί βρίσκεται και η πηγή της κοκκινόβρυσης, που υδρεύεται το πάνω χωριό).  Είναι περί τα τετρακόσια μέτρα στην κατωφέρεια του δρόμου, δεξιά όπως κοιτάζουμε από το χωριό.  Στην περιοχή ζούσαν μέχρι μερικά χρόνια «Κουτσαντραίοι και Στρικαίοι», που ασχολιόντουσαν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, και είχαν αρκετά «ποτιστικά», αφού υπήρχαν πάρα πολλά νερά. Σήμερα δεν κατοικεί κάποιος εκεί.

 

Αρκετοί πατριώτες θα έχουν να διηγηθούν ανάλογες αναμνήσεις, με αυτή του Νίκου, για διάφορα πανηγύρια του χωριού (και όχι μόνο) και καλό θα είναι να καταχωρηθούν οι γνώσεις τους στην ιστοσελίδα μας. Έτσι θα  συγκεντρωθούν όσο γίνεται περισσότερα «κομμάτια του πάζλ», της θρησκευτικής ιστορίας του Τόπου μας και θα αφήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, στις επόμενες γενιές πατριωτών. Είναι χρέος όλων μας.

 

Χ. Ι. Μαραγκός


Εικόνες από το χωριό

 

Newsflash - Ξέρετε ότι...

Το Δημοτικό Σχολείο άρχισε να χτίζεται τον Αύγουστο του 1936. Επειδή τότε δεν πήγαινε αυτοκίνητο στου Σέρβου, τα τσιμέντα τα κουβάλησαν με μουλάρια από τα Λαγκάδια. Τις σιδερόβεργες όμως για την πλάκα, λόγω του μήκους τους και της φύσης του μονοπατιού δεν μπορούσαν να τις φορτώσουν στα ζώα και γι' αυτό τις κουβάλησαν οι Σερβαίοι στον ώμο από τα Λαγκάδια. Οι εργασίες σταμάτησαν λόγω του πολέμου και συνεχίστηκαν μετά το 1949. Οι αίθουσες του σχολείου άνοιξαν για τους μαθητές το 1954.