Ο τρόπος ανατροφής ενός παιδιού στην οικογένεια αποτελεί τη "ραχοκοκαλιά", πάνω στην οποία δομείται ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του. Η ευθύνη τόσο του πατέρα όσο και της μητέρας -χωρίς διάκριση- για τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο θα μεγαλώσει ένα παιδί, είναι ιδιαίτερα μεγάλη.
Τίποτα δεν ευχαριστεί περισσότερο ένα παιδί από το να βλέπει μέσα στο σπίτι που μεγαλώνει, τους γονείς του μονοιασμένους, χαρούμενους και να ασχολούνται μαζί του. Κανένα σχολείο δεν μπορεί να αντικαταστήσει "το σπιτικό", μέσα στο οποίο διδάσκονται και βιώνονται καθημερινά δικαιώματα και υποχρεώσεις του παιδιού και των γονιών, αλληλοσεβασμός των μελών της οικογένειας και πάνω από όλα μεγάλες ηθικές αξίες.
Στην εποχή μας δεν υπάρχει πλέον η ευρύτερη οικογένεια των περασμένων γενιών, με παππούδες, γιαγιάδες κλπ., που όλοι ασχολούνταν με την ανατροφή και τη φροντίδα των παιδιών. Τώρα η ευθύνη έχει συγκεντρωθεί στους δύο γονείς, που όμως έχουν λιγότερο χρόνο να διαθέσουν στα παιδιά, να παίξουν μαζί τους, να ακούσουν τους φόβους τους και τα προβλήματα τους, να τα διδάξουν με το παράδειγμά τους, ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό. Οι σημερινοί γονείς, δέσμιοι του ξέφρενου ανταγωνισμού για προσπόριση υλικών αγαθών, αφήνουν τα παιδιά πολλές ώρες σχεδόν μόνα τους στο σπίτι, να παίζουν με τα παιχνίδια τους, ή τα μεγαλύτερα παιδιά να σπαταλούν ατέλειωτες ώρες στην τηλεόραση και στον υπολογιστή. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που έχουν γίνει οι νέοι μας εσωστρεφείς, ατομικιστές, απαιτητικοί και ελάχιστα ή καθόλου ικανοποιημένοι και ευχαριστημένοι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι σημερινοί νέοι έχουν ασύγκριτα περισσότερες ανέσεις και υλικά αγαθά από τους νέους της προηγούμενης γενιάς. Αυτό όμως δεν τους προστατεύει από τη μοναξιά που αισθάνονται, την απογοήτευση και γενικά ένα μεγάλο ψυχικό κενό που δημιουργείται μέσα τους.
Η αναφορά με έμφαση στον πατέρα, κυρίως στις περασμένες γενιές, είχε ξεχωριστή σημασία για το παιδί. Ο πατέρας, ως αρχηγός της οικογένειας, στο επίπεδο του συμβολισμού, αποτελούσε (και εν μέρει αποτελεί και σήμερα) "την ηθική επιταγή", "τον νόμο", ενώ η μητέρα ήταν και είναι "η τροφός". Έτσι, στο παρελθόν κυρίως, ήταν πολύ συνηθισμένη η φράση "Πρόσεξε γιατί θα το μάθει ο πατέρας σου, κυρίως ως μέθοδος σωφρονισμού. Ο Πατέρας σήμερα πρέπει να κατανοήσει ότι ο ρόλος του και οι υποχρεώσεις του προς τα παιδιά δεν εξαντλούνται στην εξασφάλιση υλικών αγαθών και γενικά οικονομικής ευμάρειας, αλλά πρέπει να ασχοληθεί περισσότερο και με τις ψυχικές τους ανάγκες. Η κατάλληλη ανατροφή ενός παιδιού, ώστε να γίνει σωστός άνθρωπος και αποδεκτός από την κοινωνία, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Πρόσφατα ακούσαμε κάποιο δημόσιο πρόσωπο που σχολίασε την συμπεριφορά του γιου γνωστού πολιτικού (συνελήφθη για ληστεία) να λέει ότι "φαίνεται πως είναι πολύ δυσκολότερο το να είσαι πατέρας, από το να είσαι πολιτικός". Σε πρόσφατο άρθρο, στο περιοδικό "ΠΑΙΔΙ-ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΦΗ", με τίτλο "Πατέρας και παιδί" ο "Πρύτανης" των παιδιάτρων καθηγητής και ακαδημαϊκός Ν. Ματσανιώτης γράφει: "Ασφαλώς υπάρχουν πατέρες πολυάσχολοι, με μείζονες επαγγελματικές ασχολίες και επιδιώξεις που διαθέτουν ελάχιστο χρόνο στα παιδιά τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν την απόλυτη ανάγκη να αξιοποιούν στο ακέραιο τον λίγο χρόνο που διαθέτουν. Να δίνουν όλη την καρδιά και την ψυχή τους στο παιδί. Να παίζουν και να γελάνε μαζί του. Η καλή ποιότητα της σχέσης πατέρα-παιδιού μπορεί να μειώσει, μέχρι και να εξαφανίσει, τα μειονεκτήματα του λίγου χρόνου που διαθέτουν".
Ο ρόλος της μάνας στην ανατροφή των παιδιών, ποτέ δεν αμφισβητήθηκε και από κανέναν, από της δημιουργίας του κόσμου. Στην εποχή μας όμως, με την ισότητα των δύο φύλων και τα δικαιώματα της γυναίκας, χρήσιμο είναι να θυμίσουμε στις μανάδες πως καλό είναι να ασχολούνται με την καριέρα τους, από την άλλη πλευρά όμως ίσως είναι σπουδαιότερο είναι να ασχολούνται περισσότερο με την ανατροφή των παιδιών τους. Κάθε μία οφείλει να βρει τη χρυσή τομή, που χρειάζεται η δική της οικογένεια. Είναι βέβαιο πως τα παιδιά της για να γίνουν καλοί χαρακτήρες, σωστοί άνθρωποι και χρήσιμοι αυριανοί πολίτες την έχουν ανάγκη. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κύρια ευθύνη για την συμπεριφορά των παιδιών σήμερα ανήκει στους γονείς τους και σε όποιον άλλον ( γιαγιά, παππού, ξένη γυναίκα κλπ) ασχολήθηκε με την ανατροφή τους. Σε καμία περίπτωση δεν παραγνωρίζουμε το ρόλο και άλλων φορέων όπως π.χ. το σχολείο, ούτε και το ρόλο της ίδιας της κοινωνίας. Τα σημερινά παιδιά θα φέρουν την κύρια ευθύνη για την συμπεριφορά των δικών τους παιδιών, στην κοινωνία του αύριο. Αυτό αφορά κυρίως τους γονείς που προσπαθούν να απαλλαγούν από τη δική τους ευθύνη, για την συμπεριφορά των δικών τους παιδιών. Καθένας οφείλει να αναλαμβάνει πλήρως τις ευθύνες του.
