Γιάννη Ηλία Νικολακόπουλου
(Από Αερορράχη)
Αυτές τις μέρες που συμπληρώθηκαν 69 χρόνια από τη μεγάλη εθνική εξόρμηση της 28ης Οκτωβρίου 1940, ξαναστέλνω τη σκέψη μου στην ιστορική εκείνη ημερομηνία και θυμάμαι...
Θυμάμαι ότι και το χωριό μας έζησε τις μεγάλες εκείνες στιγμές του πολέμου και ότι δεν έμεινε αδιάφορο στο εθνικό προσκλητήριο.
Ήμουν μικρό παιδάκι, μόλις πέντε ετών, αλλά θυμάμαι με πολλή συγκίνηση που χτύπησε πρωί-πρωί ασυνήθιστα η καμπάνα του χωριού και όλοι ρωτούσαν:.
Τι τρέχει; Τι συμβαίνει ;
Και από παντού ερχόταν η ίδια ανήσυχη απάντηση:
Επιστράτευση! Πόλεμος !
.
Και στο άψε-σβήσε η πολεμική ατμόσφαιρα άπλωνε τα μαύρα πέπλα της παντού, σ' όλη τη χώρα.
Εκείνη την ημέρα τη θυμάμαι ιδιαίτερα γιατί, αν και μικρός, υπήρξα αυτόπτης μάρτυς μιας σκηνής που δεν θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη μου. Ήταν μια σκηνή εκ του φυσικού γυρισμένη και με ήρωες αγαπητούς συμπατριώτες που ξεκινούσαν για το ΜΕΤΩΠΟ, για το ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΕΟΣ.
.
Οι γυναίκες του Πάνω Μαχαλά ήσαν συγκεντρωμένες έξω από το σπίτι μας, που τυχαίνει να είναι στην άκρη του χωριού, που ξεπροβοδάνε τους διαβάτες. Ήσαν πολύ συγκινημένες -κάποιες μάλιστα με τα βυζανιάρικα στην αγκαλιά ήσαν βουρκωμένες- που οι άντρες τους και οι δικοί τους γενικά έφευγαν για την πρώτη γραμμή του πολέμου και με άγνωστη φυσικά την παραπέρα τύχη τους.
.
Απέναντι στην «Κάρυα του Ρέντζιο-Παναγιώτη», εκεί που είναι τώρα η βρύση του «Κράθη», μια ομάδα από συμπατριώτες αράδιζε σιωπηλή για τα Ηπειρωτικά βουνά. Και ενώ οι «επιστρατευμένοι» προχωρούσαν, κάποιες γυναίκες δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους. Και όταν οι λυγμοί και τ' αναφιλητά, ανακατωμένα με το κλάμα των βυζανιάρικων, έγιναν αντιληπτά από τους «επιστράτους» -ήταν κοντινή η απόσταση- η ελληνική απάντηση δεν άργησε νάρθει. Και ήρθε για λογαριασμό όλων από το στόμα κάποιου επίστρατου συμπατριώτη, που είπε:
.
Παύτε, γυναίκες. Μην κλαίτε. Κάντε κουράγιο και υπομονή. Σε λίγο θα ξαναγυρίσουμε νικητές. Ζήτω η Ελλάδα!
.
Και τότε ήταν που το κλάμα, η συγκίνηση, αλλά και ο θαυμασμός έγιναν πιο διάφανα, πιο υπέροχα!... Τότε έκλαψα κι εγώ από πατριωτικό ενθουσιασμό. Και τώρα που έρχεται στη μνήμη μου εκείνη η συγκινητική στιγμή, ξαναζώ ολοζώντανο εκείνο το παρελθόν και αναρωτιέμαι.
"Είναι ποτέ δυνατόν μια χώρα που έχει τέτοιους γενναίους να δουλωθεί στον εχθρό; ΟΧΙ. Είναι αδύνατο".
Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής:
«Η μεγαλωσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα».
.
Πιστεύω, φίλοι μου, ότι αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί η ιστορία των Ελλήνων, τουλάχιστον, και η παλιά και η νέα, αυτό επιβεβαιώνει με ατράνταχτα στοιχεία.
Αυτές τις μέρες που γιορτάζουμε τα 69 χρόνια από τη μεγάλη εκείνη επέτειο ας στρέψουμε ευλαβικά τη σκέψη μας προς τους μεγάλους μαχητές και Ήρωες του 1940-41 κι ας γονατίσουμε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη μπροστά σ' εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την τιμή και την ελευθερία της Πατρίδας μας.
Αιωνία τους η μνήμη
