Σε όλους τους Εθνικούς πολέμους το χωριό μας θρήνησε ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους στα πεδία των μαχών για την ελευθερία της πατρίδας μας.

Στους Βαλκανικούς πολέμους 1912 – 1913, έπεσαν ηρωικώς οι:

devider 13

Σχίζας Γεώργιος του Αθανασίου,
Σχίζας Μιχαήλ του Κωνσταντίνου,
Δημόπουλος Χρήστος του Νικολάου,
Γκούτης Ιωάννης του Βασιλείου,
Λιατσόπουλος Νικόλαος του Ηλία,
Βέργος Ηλίας του Δημητρίου

stefani dafnis tra gif 1

duMNHMEIO

Ο δεύτερος εξ αυτών, ο στρατιώτης Σχίζας Μιχαήλ του Κων/νου, έπεσε μαχόμενος στις 20 Φεβρουαρίου 1913 στο λόφο ΔΟΥΡΟΥΤΗ, 3 μέρες πριν την απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων, από τους Τούρκους κατακτητές,μαζί με άλλους 5 στρατιώτες από Πελοπόννησο και Κρήτη..

duTRISAGIO

Κάθε χρόνο στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων για τα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της πόλης, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων τελεί στο χώρο της θυσίας, όπου υπάρχει και μνημείο, τρισάγιο στη μνήμη των «Έξι παλικαριών» όπως έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη των Ιωαννιτών.

Αναλυτικό είναι το ρεπορτάζ που ακολουθεί του Δασκάλου και ιστοριοδίφη Γιώργου Σιομπότη, τον οποίο θερμά ευχαριστούμε. Επίσης ευχαριστούμε τον κοντοχωριανό μας από του Παλούμπα καθηγητή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων που εκφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας κ. Παναγιώτη Ηλιόπουλο, τον κ. Πάνο Πλιώτα απόστρατο αξιωματικό από το χωριό Σταυροδρόμι Γορτυνίας που κατέθεσε στεφάνι εκ μέρους των Αρκάδων Ηπείρου, και μαζί με το φίλο και αναγνώστη της ιστοσελίδας μας κ. Θεολόγο Καπετανίδη, μας έστειλαν το πλούσιο υλικό που δημοσιεύουμε.

Επί τη επετείω της απελευθέρωσης των Γιαννίνων

Τιμήθηκαν και φέτος

Τα «έξι παλικάρια» της Δουρούτης

Του Γιώργου Σιομπότη, Δασκάλου – ιστοριοδίφη.

Παρουσία εκπροσώπων των πολιτικών και Στρατιωτικών αρχών, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μέσα στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων για τα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της πόλης των Γιαννίνων από τον Τουρκικό ζυγό, και προς τιμήν όλων εκείνων που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, επωνύμων και ανωνύμων, για την απελευθέρωση της πόλης, σήμερα 20 Φεβρουαρίου, τελέστηκε μια σεμνή επιμνημόσυνη δέηση για «Τα έξι παλικάρια»της Δουρούτης, τα οποία άφησαν την τελευταία πνοή τους λίγο πριν χαράξει η ΛΕΥΤΕΡΙΑ στα Γιάννινα και λίγο πριν στηθεί η γαλανόλευκη στον πύργο του Κάστρου.

Κεντρικός ομιλητής ο κ. Παναγιώτης Ηλιόπουλος, Πανεπιστημιακός, μέλος ΕΔΙΠ του Τομέα Φιλοσοφίας (Τμήμα ΦΠ) του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ό οποίος μεταξύ άλλων, ανέφερε : duKATHIGITHS

«Εδώ και χρόνια αποτίεται φόρος τιμής μπροστά σ’ αυτόν τον απέριττο τάφο των «Έξι παλικαριών».

Των παλικαριών της Δουρούτης που ξεκίνησαν από την Κρήτη, την Αρκαδία και τη Μεσσηνία και ήρθαν να πολεμήσουν στην Ήπειρο, με σκοπό να την απελευθερώσουν. Τα ονόματά τους Αθανασόπουλος Ιωάννης ( Μεσσηνία) Κεφάλας Αντώνιος (Μεγαλόπολη Αρκαδίας) Κρατημένος Ρήγας (Λαγκάδια Αρκαδίας) Σχίζας Μιχαήλ (Σέρβου Αρκαδίας), Πασσιαδάκης (Γεώργιος Κρήτη), Τσικαλουδάκης Εμμανουήλ( Κρήτη). Έπεσαν στη μάχη σαν σήμερα στις 20 Φεβρουαρίου 1913. Όλοι τους ήταν εθελοντές του 3ου Λόχου του 11ου Συντάγματος Πεζικού.

Με το νεανικό τους ενθουσιασμό, την αγάπη για την Ελλάδα, τη σωματική και ψυχική τους δύναμη πάλεψαν με τον Τούρκο κατακτητή.

Αφήνοντας πίσω οικογένεια και ανθρώπους που αγαπούσαν, όλοι οι ήρωες που προκρίνουν τους ανώτερους σκοπούς ώστε να πλεονεκτούν έναντι των κατωτέρων, αλλά και έναντι του συναισθήματος και της θαλπωρής της εστίας. Και οι έξι δέχθηκαν τα τελευταία ίσως πυρά που έριξαν οι αποχωρούντες από τα οχυρά Τούρκοι καθώς με τις μεθοδευμένες κινήσεις του ο Ελληνικός Στρατός εξουδετέρωνε μία – μία τις θέσεις του εχθρού και βάδιζε ακάθεκτος, ύστερα από το Μπιζάνι, την Καστρίτσα, την Μανωλιάσα, προς τη σκλαβωμένη επί 483 χρόνια Ηπειρωτική πρωτεύουσα.

……………..Τούτο που έχει σημασία να παρατηρήσουμε εορτάζοντας τη φετινή επέτειο είναι μία καθόλα απλή παράμετρος, απαντητική στον πυρήνα του ερωτήματος γιατί οι νέοι αυτοί εθελοντές του στρατού, ήρθαν εδώ να δώσουν το σύνθημα της επανάστασης των Ελλήνων κατά των Τούρκων στη νότια Ελλάδα, 90 περίπου χρόνια πριν απελευθερωθούν τα Ιωάννινα, είναι σύνθημα κατεξοχήν διαλεκτικό : « ελευθερία η θάνατος». Είναι το αίτημα που ακολουθεί ολόκληρη την Ελληνική ιστορία διακρίνοντας τον κόσμο σε δύο διόλου σύνθετα μέρη: στη ζωή και στο θάνατο, στην απόλυτη φωτεινότητα, και την απόλυτη σκοτεινότητα. Στην ελευθερία η στην ανελευθερία.

duMNHMEIO (1) Μόνο η ψυχή του Έλληνα, από την αρχή της ιστορίας του, από τις μάχες στο πεδίο του Μαραθώνα, αλλά και από την Αττική τραγωδία μπορεί να αποτιμήσει σε βάθος τούτη την τόσο περιεσκεμμένη όσο και ουσιώδη επίκληση. Επιλέγοντας τον θάνατο ως δεύτερη λύση, ως τη μόνη εναπομένουσα εναλλακτική, σημαίνει ότι η σκλαβιά είναι σκοτεινότερη, περισσότερο δυσοίωνη και ζοφερή, ανυπόφορη, καταδικαστική στην πλήρη ανυπαρξία του ατόμου και του Γένους. Έτσι και εδώ.

Η ελευθερία την οποία διεκδίκησαν μαχόμενοι οι Έλληνες, η ελευθερία υπέρ της οποίας έπεσαν τα έξι παλικάρια της Δουρούτης, δεν απετέλεσε μια οποιαδήποτε μορφή ελευθερίας. Επρόκειτο για Εθνική ελευθερία εκείνων που μοιράζοντας κοινά γνωρίσματα, η απώλεια των οποίων επιφέρει διατάραξη, αλλοίωση, όχι μόνο της συλλογικής αλλά και της ατομικής ταυτότητός τους……….

Ο θάνατος δεν είναι άλλο παρά το αντίδοτο στο ενδεχόμενο μιας ζωής ανελευθερίας………..

Γι' αυτούς που πολέμησαν εδώ, γι αυτούς που έπεσαν στο συγκεκριμένο σημείο, μόνο υπ’ αυτούς τους όρους, ο θάνατος και η ελευθερία δεν αποβαίνουν ακατανόητα γεγονότα. Τη στιγμή που εδώ στη Δουρούτη, έπεσαν αυτοί οι έξι άνδρες στη μάχη, εκείνη τη στιγμή, μέσω της επιλογής τους, γεννήθηκαν ξανά, αιώνιοι αυτοί τη φορά………

Η θυσία των έξι παλικαριών της Δουρούτης, ας γίνει παράδειγμα για μας τους νεώτερους. Α Θ Α ΝΑ Τ Ο Ι .