Ήτανε δεν ήτανε εφτά το κοντόβραδο.

Ακούμπησα τους αγκώνες μου στα κάγκελα της κάτου εκκλησιάς στη ράχη και οι χούφτες των χεριών μου γίνανε ακουμπιστήρι για το κεφάλι μου, που κουράστηκε να αγναντεύει τα βουνά της Ηλείας, με φόντο το άπειρο.

Μακριά, ο ήλιος, τέλειωνε το μακρινό ταξίδι του και πήγαινε να ξεκουραστεί.

Τα πουλάκια τραγουδούσαν ασταμάτητα, με μουσική υπόκρουση το θρόισμα των φύλλων και με μαέστρο το δροσερό αεράκι, που ερχότανε από το βουνό.

Κάποια συννεφάκια όλο και πηγαίνανε γύρω-γύρω εμποδίζοντας τις τελευταίες ακτίνες ζωής να φτάσουν στη γη.

Και κει που πήγαινε ο ήλιος να κουρνιάσει, πίσω από τα βουνά, ώ, τι έγινε!

Η μύτη κάποιου βράχου τον χτύπησε πέφτοντας και γέμισε ο τόπος αίματα!

Κοκκίνισε ο τόπος, τα βουνά και οι ρεματιές. Όλη η δύση πλημμύρισε απ το αίμα του λαβωμένου βασιλιά της ημέρας! Οι τελευταίες ηλιαχτίδες, αντανακλούσαν τη κόκκινη λάβα στον ουρανό! Τα πουλιά έντρομα μαζευτήκανε στις φωλιές τους και σταματήσανε το τραγούδι. Παραχώρησαν τη θέση τους στα νυκτοπούλια, που ήτανε πιο τολμηρά.

Ο ήλιος ξεψύχησε από τη λαβωματιά κι έπεσε άψυχο κουφάρι στη θάλασσα…

Πήρε μαζί του το φως, τη ζέστη, τη ζωή…

Όλα μαύρα…Η φύση σιωπά και θλίβεται, για τον νεκρό βασιλιά της μέρας.

Το κρύο αρχίζει νάρχεται χωρίς να υπολογίζει τη ζωή που σε λίγο θα παγώσει..

Όμως!!! Ο θεός του καλού είναι μαζί μας. Δεν μας εγκαταλείπει !

Έτσι, θα αναστήσει τον ήλιο, που θα ξεπροβάλει το πρωί από τα χαλάσματα του Άι-Λιά στον Αρτοζήνο!

Θα μας φέρει το φως!

Τα πουλιά θα αρχίσουν πάλι να κελαηδούν τα δέντρα και φυτά να ξαναβρίσκουν το χαμένο χρώμα τους και οι άνθρωποι ξεκούραστοι, θα κινήσουν για τις δουλειές τους.

Εκτός βέβαια αν είναι Κυριακή.!!! Γιατί τότε θα πρέπει να πάνε όλοι μαζί να ευχαριστήσουν το Θεό, που ανάστησε τον ήλιο και ξανάφερε τη ζωή στο χωριό.