Το παράδειγμα των τριών Λαγκαδινών εξαδέλφων του τότε Πρωθυπουργού Θ. Δεληγιάννη και η σύνδεση του με την πρακτική επιλογής διευθυντικών και διοικητικών θέσεων στον κρατικό μηχανισμό, η σε επιχειρήσεις ελεγχόμενες από το κράτος, το θεωρώ πολύ επιτυχημένο για την περιγραφή της κατάστασης η οποία ίσχυε και ισχύει ακόμη μέχρι σήμερα στην Ελλάδα. Συμφωνώ με το συμπέρασμα που προκύπτει από αυτήν την περιγραφή.
Μέχρι εδώ όλα καλά αγαπητέ Θαρρετέ! Στην συνέχεια η επιχειρηματολογία σου αποτελείται από ένα μείγμα σωστής κριτικής μεμονωμένων γεγονότων (βλ. διανομή υπουργικών χαρτοφυλακίων, ψηφοθηρία, ευθύνη δημοτικών και νομαρχιακών συμβουλίων, συνδικαλισμός, κατάσταση στις συνεδριάσεις της Βουλής, κλπ) μείγμα το οποίο δυστυχώς οδηγεί σε λάθος συμπέρασμα όσον αφορά τον καταλογισμό των ευθυνών. Διαφωνώ, και μάλιστα ριζικά, με αυτό το σκεπτικό.
Ακόμη και στην πολιτική επιχειρηματολογία θα ήταν σωστό αν συμπεριφερόμαστε συμφώνα με την αρχή: „Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ“. Δηλαδή να κατανέμουμε τις ευθύνες, όχι γενικά και αόριστα (όπως κάνεις εσύ), αλλά συγκεκριμένα και πάντοτε συνδεδεμένο: "με ονόματα και διευθύνσεις" (τσιτάτο κάποιου; νεοέλληνα πολιτικού).
Η επιχειρηματολογία: "όλοι φέρουν ευθύνη" (και η έκφραση η οποία πολλές φορές γενικά αναφέρεται "oι τρακόσιοι") δεν ωφελεί στην διαπίστωση των πραγματικά υπευθύνων. Ουσιαστικά απαλλάσσει, κάθε διεφθαρμένο και δολοπλόκο πολιτικό, αφού τον εντάσσει σαν μια απλή μονάδα στο σύνολο των πολιτών (βλ. π. χ. "μαζί τα φάγαμε"! Ποιοι άραγε;). Δεν νομίζω ότι έπεσες σε γκάφα όπως πολλοί άλλοι, διότι το κείμενο του σχολίου σου δείχνει ότι είσαι (προς τιμήν σου) απόλυτα ενημερωμένος, αλλά, το κείμενο σου, συνειδητά αναπαραγάγει την επιχειρηματολογία μιας συγκεκριμένης πολιτικής συγκυρίας. Η ελπίδα την οποία αναφέρεις στο τέλος του σχολίου σου: "Να μην θεωρηθούν οι σκέψεις που εξέφρασες ότι αγγίζουν ιδεολογικές αντιλήψεις", ας μου επιτραπεί να την θεωρήσω απλά (την έκφραση ελπίδας) ως "σχήμα λόγου". Σαν ενημερωμένος πολίτης γνωρίζεις πολύ καλά, ποιόν εξυπηρετούν οι σκέψεις τις όποιες εκφράζεις.
Κατά την γνώμη μου η πλειοψηφία των πολιτών σωστά καταλογίζει την αποκλειστική ευθύνη στην πολιτική ηγεσία, η οποία κυβέρνησε την χώρα μετά την μεταπολίτευση. Κάθε απόκλιση από αυτήν την αρχή βοηθά στην συγκάλυψη, με αποτέλεσμα την διατήρηση του καθεστώτος που επικρατούσε και δυστυχώς επικρατεί ακόμη.
Η διαστρέβλωση γενικά, έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, από αυτούς οι οποίοι τοποθετούν τους πάντες στο ίδιο καζάνι, ώστε αν κάποιος απευθύνει στο κοινό την ερώτηση: "Ποιος ευθύνεται για τις ατασθαλίες στον κρατικό μηχανισμό και τα σκάνδαλα στις ΔΕΚΟ", η απάντηση θα είναι: "Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους". Οι ηγεσίες, τα πραγματικά λαμόγια, έχουν ξεχαστεί η έχουν περάσει στο απυρόβλητο. Για πολλούς, διοικητής της ΔΕΗ ήταν ο Φωτόπουλος! Λίγοι γνωρίζουν τις πραγματικές και νομικά υπεύθυνες διοικήσεις της ΔΕΗ και γενικά των ΔΕΚΟ. Δεν γνωρίζω αν εσύ αγαπητέ Θαρρετέ το γνωρίζεις, εγώ δεν το γνωρίζω!
Η απαξίωση που καταλογίζεις, χωρίς εξαιρέσεις, στα πολιτικά κόμματα και τις ηγεσίες τους είναι κατά την γνώμη μου για ένα μέρος της πολιτικής ηγεσίας άδικη. Σε αντίθεση με εσένα, εγώ βλέπω σε ένα μέρος του πολιτικού φάσματος να γίνετε σοβαρή προσπάθεια για εξεύρεση εναλλακτικής λύσης για τα προβλήματα της χώρας. Παραμένω μόνο στην αναφορά αυτής της διαπίστωσης, χωρίς να την τεκμηριώσω, όχι λόγο έλλειψης επιχειρημάτων αλλά διότι, αν επιχειρηματολογήσω, θα εμπλακώ σε μια συζήτηση κομματικής αντιπαράθεσης, η οποία (κατά την γνώμη μου δυστυχώς) δεν επιτρέπεται να γίνεται μέσω της ιστοσελίδας του Συνδέσμου.
Όσον αφορά τις συζητήσεις για την τύχη της πατρίδας μας κύρια έξω και λιγότερο μέσα στην Βουλή: Και πάλι σε αντίθεση με εσένα διαπιστώνω τακτικά ότι γίνονται, δυστυχώς μονομερώς, (π.χ. βλ. περίπτωση δηλώσεων στην ΔΕΘ πριν λίγους μήνες), σοβαρές προσπάθειες για την επεξεργασία μιας συγκροτημένης πολιτικής άποψης που θα οδηγήσει την οικονομία στην ανάπτυξη και την εφαρμογή ενός προγράμματος κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται υποστήριξη από πολλές πλευρές!
Η κατάσταση την οποία σωστά περιγράφεις για τις κατηγορίες και ύβρεις στην διάρκεια των συνεδριάσεων της Βουλής αποτελούν μέρος της πρακτικής του δικομματισμού, η οποίο εφαρμόστηκε μέχρι σήμερα για την συζήτηση και λήψη αποφάσεων. Το ερώτημα όμως είναι: Τι απομένει σε έναν οποιονδήποτε συνειδητό εκπρόσωπο του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όταν αποφάσεις λαμβάνονται έξω από το κοινοβούλιο, τον τελευταίο καιρό μάλιστα έξω από την Ελλάδα! Τι απομένει όταν ο ίδιος θεωρείται και αντιμετωπίζεται σαν ανδρείκελο (πολλοί το ανέχονται) της κάθε κομματικής ηγεσίας και καλείται άρον-άρον μέσα σε 24 ώρες να λάβει σοβαρές αποφάσεις (βλ. Μνημόνια) οι όποιες δεσμεύουν την Ελληνική Κοινωνία για πολλές δεκαετίες; Πιθανώς απομένει μόνο η εκδήλωση της στυγνής αγανάκτησης η όποια ως γνωστό καταλήγει σε ύβρεις. Πολλές φορές και οι ύβρεις κατά την γνώμη μου συνιστούν το μίνιμουμ της ανεκτής συμπεριφοράς για την αντιμετώπιση της εμφανούς αλαζονείας των ηγετών, του απεχθούς ψεύδους και της υποκρισίας! (Ο νοών νοήτω!).
Και κάτι άλλο αγαπητέ μου: Όπως γνωρίζεις ζω εδώ και 48 χρόνια στην Γερμάνια. Πληροφορώ τους συμπατριώτες ότι σε αυτήν την χώρα αν υπήρχαν κομματικοί μηχανισμοί η πρόσωπα τα οποία είχαν οδηγήσει την χώρα σε παρόμοια κατάσταση με αυτήν της Ελλάδας θα είχαν εξαφανιστεί από την πρώτη στιγμή. Στην πατρίδα μας δυστυχώς ακόμη ζουν και βασιλεύουν.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Ντόρος
