ΕΥΘΥΜΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ
Όλοι θυμόμαστε την ιστορική επινίκια κραυγή της Ολυμπιονίκου Βούλας Πατουλίδου “ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ”, όταν κατέκτησε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο δρόμο μετ εμποδίων, στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης το 1996. Ήταν ένα εθνικό ξέσπασμα για το πατριωτικό ιδεώδες, μία φωνή αγωνίας για το κλονισμένο φιλότιμο του Έλληνα.
Θα με ρωτήσετε τώρα γιατί το θυμήθηκα αυτή τη στιγμή αυτό το ...ηρωικό σύνθημα με το αργκό ρήμα. Την αφορμή μου έδωσαν τα δύο κείμενα που δημοσιεύονται στις σελίδες της παρούσης εφημερίδας μας. Της Τόνιας Κουκουζή και της Μαρίας Σταυροπούλου. Η Τόνια αναφέρεται στην απροθυμία των συμπατριωτών να εκλεγούν μέλη του ΔΣ του Συλλόγου μας, με προφανή κίνδυνο για το μέλλον του και η Μαρία τονίζει το μέγα θέμα ότι ανάγκη έχουμε κυρίως από ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν στα κοινά,
ανθρώπους δηλαδή της πράξης και όχι ανθρώπους της αποφυγής.
Για το θέμα της απροθυμίας των πατριωτών να συμμετάσχουν στο ΔΣ του Συλλόγου μας, έχω να πω ότι δεν είναι φαινόμενο τωρινό, ούτε αφορά μόνο το Σύλλογό μας. Αρκετές φορές στο παρελθόν είχαμε πρόβλημα δυστοκίας στην εκλογή νέων μελών. Τώρα το φαινόμενο αυτό επεκτάθηκε, γενικεύτηκε και εξαπλώθηκε επικίνδυνα. Κάτι η γενική κακή οικονομική συγκυρία, κάτι τα καθημερινά προβλήματα, κάτι η ανεργία των νέων και κάτι η γενική παρακμή και κατάπτωση των παλιών παραδοσιακών αξιών, έφεραν την αδιαφορία, τον κορεσμό, τον ωχαδερφισμό και διέλυσαν τα αισθήματα του αλτρουισμού, της προσφοράς και της διάθεσης, τα οποία είναι απαραίτητα για συμμετοχή στα ΔΣ των Συλλόγων.
Έτσι πολλοί πατριωτικοί Σύλλογοι (ισχυρότεροι μάλιστα από τον δικό μας) διαλύθηκαν, άλλοι υπάρχουν μόνο στα χαρτιά, ή υπολειτουργούν, τοπικές εφημερίδες έκλεισαν και γενικά άρχισε η κατιούσα πορεία τους. Όσοι αντέχουν και αντιστέκονται (όπως ο δικός μας ) το οφείλουν στις ηρωικές προσπάθειες ολίγων πατριωτών.
Τούτη τη φορά το αδιέξοδο πρόβλημα έλυσε η Τόνια και τα υπόλοιπα νέα μέλη του ΔΣ που ανέλαβαν να κρατήσουν τον Σύλλογο ζωντανό. Το ίδιο αδιέξοδο είχε παρουσιαστεί και στις εκλογές του Ιανουαρίου του έτους 2008 όταν και τότε η Τόνια με την τότε σύνθεση του ΔΣ ανέλαβε και πάλι να σώσει τα πράγματα από τη διάλυση. Ευτυχώς σωθήκαμε για μια άλλη φορά! Έτσι πορευόμαστε με ….σκαμπανεβάσματα! Άλλοτε ανεβαίνουμε και άλλοτε κατεβαίνουμε. Όμως ποτέ δεν πεθαίνουμε! Και αν προς στιγμή λιποψυχήσουμε αναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας, σαν τον Φοίνικα και ξανά ...προς τη δόξα τραβάμε.
Έτσι λοιπόν και εφέτος παρ’ όλο που φθάσαμε στου παπά το κουτάλι, όπως λέει ο λαός μας, την τελευταία στιγμή σώθηκε το παιχνίδι! Όπως λέμε και στη ποδοσφαιρική γλώσσα το ματς κρίθηκε στην ...παράταση! Ίνα πληρωθεί το ρηθέν ότι το Λευκοχώρι ποτέ δεν πεθαίνει (τα ίδια γράφαμε το 2008, δείτε τεύχος 180).
Έχουμε λοιπόν ανάγκη από πατριώτες της δράσης και της προσφοράς. Η αξία του ανθρώπου κρίνεται όχι με βάση την απόδοσή του στη μάθηση, αλλά με βάση την προσφορά του (Βίας ο Πριηνεύς). Για να αξιολογήσουμε δηλαδή κάποιον ας μην εξετάζουμε πόσα γνωρίζει θεωρητικά, αλλά ας εξετάσουμε πόσα έμπρακτα προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.
Στην εποχή μας που οι γνώσεις δεν είναι πάντοτε αρετή, θα ήταν καλύτερα να λέγαμε ότι
ο άνθρωπος είναι όσα προσφέρει και όχι όσα ξέρει.
Ο αδιάφορος μορφωμένος είναι «άχρηστος» για το χωριό του. Άρα στη κρίσιμη χρονική περίοδο που διάγουμε και τα προβλήματα που έχουμε (αδιαφορία-ανυπαρξία Δήμου, ΣΜΑ Χωτούζας κλπ), για να ζήσει ο Σύλλογός μας και να φανεί χρήσιμος στο χωριό και στους πατριώτες χρειάζεται επιστράτευση όλων των πατριωτών που μπορούν και θέλουν να προσφέρουν.
Τόχουμε ξαναπεί -αδιάφορε πατριώτη- μην ρωτάς τι έκανε ο Σύλλογος για σένα. Αναρωτήσου τί έκανες εσύ για το Σύλλογο και το χωριό σου. Τώρα που ο Δήμος απουσιάζει από το χωριό μας (όταν δεν αντιδικεί μαζί μας στα Δικαστήρια για το ΣΜΑ Χωτούζας) ο Σύλλογος πρέπει πάση θυσία να υπάρχει και να δραστηριοποιείται. Συναγερμός λοιπόν. Να αγκαλιάσουμε όλοι το νέο ΔΣ, να ξεβραχιονιστούμε και να δουλέψουμε.
Όσοι ….πιστοί προσέλθετε!
Για το χωριό μας …ρε γαμώτο !!
Δ. ΚΟΥΚΟΥΖΗΣ
(XIM)
