.Από την ποιητική συλλογή "Το προσωπείο του χρόνου", Κοινωνία των (δε)κάτων,  Αθήνα 2010

Οδόσημο

Στο πλάι του πάντα, πάντα

ήταν ανοιγμένος ένας λάκκος.

Πρόσεχε πάντα του να μη σκοντάψει και κυλήσει μέσα.

Ήταν ο λάκκος της ανίας και της αεργίας, ήταν ο λάκκος

της λησμονιάς της αληθούς ουσίας.

του αυθεντικού εαυτού του,

ο λάκκος των συμβάσεων και του συμβιβασμού αλλά

και ο λάκκος του κιτς, της ακομψίας και της προστυχιάς

Πρόσεχε πάντα αλλά –προτού το καταλάβει-

άλλος άνοιξ΄ εμπρός του μαύρος λάκκος

(αυτός που του ΄φερε μες τη χοάνη της

η μαύρη τρύπα του καιρού)

και τονε ρούφηξε για πάντα.

           Προσπέρνα ταξιδιώτη

(χιμ)