Δώσε μου το χεράκι σου να σφίξω, να ζεστάνω,
να σμίξω τη δροσούλα του στο μέτωπο μου επάνω.
Δώσε μου τ΄ απαλότατο, το κρινομαγουλάκι
τα χείλη μου για να αιστανθούν βελούδινο φιλάκι.
Δώσε μου τα μαλλάκια σου, χερουβική χαρά μου,
να τα χαϊδέψω τρυφερά για ολόστερνη φορά μου.
Κι' ω, πως ποθώ, πώς λαχταρώ, ν’ ακούσω ένα τραγούδι
γλυκύλαλο, πριν χωριστούμε, αγνό μου συ αγγελούδι.
Το 1952 εκδηλώθηκε επιδημία τύφου στο χωριό. Οι υγειονομικές αρχές τότε θεώρησαν σαν αιτία της μόλυνσης τις κορύτες στις βρύσες και στα πλαίσια των έργων εξυγίανσης αντικατέστησαν τις καλαίσθητες πέτρινες πελεκητές κορύτες με ακαλαίσθητους μεταλλικούς σωλήνες. Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι το νερό θα μπορούσε να είχε μολυνθεί από το πέρασμά του κάτω από αυλές και σπίτια, αφού οι βρύσες ήταν σε σημείο χαμηλότερο από τα σπίτια. Το υδραγωγείο που έφερε καθαρό νερό από την Κοκκινόβρυση έγινε αργότερα, το 1959.
