Νιότη που μόλις άνοιξε τα κρινοπέταλα της
και που γλυκολικνίζεται σ΄όνειρα ελκυστικά,
πανέμορφο κι΄ αυθόρμητο τ’ αγνό φτερούγισμα της,
ανθόσπαρτος ο δρόμος της κι’ όλα γιορταστικά.
Νιότη πού μόλις άνοιξε τα κρινοπέταλά της
τρέμω ατη σκέψη πώς μπορεί ποτέ να μαραθούν.
Βόηθα, Θέ μου, μη σπάσουνε τ' ανέγγιχτα φτερά της
κι΄ οι ελπίδες μου χαθούν...
Το 1952 εκδηλώθηκε επιδημία τύφου στο χωριό. Οι υγειονομικές αρχές τότε θεώρησαν σαν αιτία της μόλυνσης τις κορύτες στις βρύσες και στα πλαίσια των έργων εξυγίανσης αντικατέστησαν τις καλαίσθητες πέτρινες πελεκητές κορύτες με ακαλαίσθητους μεταλλικούς σωλήνες. Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι το νερό θα μπορούσε να είχε μολυνθεί από το πέρασμά του κάτω από αυλές και σπίτια, αφού οι βρύσες ήταν σε σημείο χαμηλότερο από τα σπίτια. Το υδραγωγείο που έφερε καθαρό νερό από την Κοκκινόβρυση έγινε αργότερα, το 1959.
