Χ. Ι. Μαραγκού.
Τα τελευταία χρόνια, συνηθίζω να επισκέπτομαι το χωριό μας το μήνα Μάιο, για δύο κυρίως λόγους.
Ο ένας έχει σχέση με το παραδοσιακό πανηγύρι που γίνεται στο συνοικισμό «Αράπηδες», και αισθάνομαι την ανάγκη να κρατήσω κάποια επαφή με τον υπέροχο αυτό τόπο, το μέρος που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν αρκετοί φίλοι μου, ιδιαίτερα ο αείμνηστος Ηλίας Θ. Χειμώνας. Ο άλλος λόγος είναι η ανυπέρβλητη ανοιξιάτικη ομορφιά της φύσης του χωριού αυτό το μήνα, η ζωογόνος και ανανεωτική αυτή δύναμη, που δεν θα ήθελα να μην δεχθώ την επίδρασή της. Ένας τρίτος, λιγότερο σημαντικός λόγος, είναι η αίσθηση που έχω πως πρέπει να κάνω κάποιες μικροεπισκευές στο πατρικό σπίτι, για λόγους συντήρησης, ανάγκες που λίγο-πολύ έχουν όλα τα χωριάτικα σπίτια, για να είναι λειτουργικά και να μη …ρημώσουν.
Έτσι λοιπόν, το Σάββατο το πρωί 19 Μαΐου, ξεκίνησα μόνος από την Αθήνα για το χωριό, με διάφορα εργαλεία, χρώματα κλπ στο αυτοκίνητο και με το απαραίτητο CD, με τα δημοτικά τραγούδια που τραγουδούσαμε στο χωριό…
Σε δύο ώρες περίπου και ένα τέταρτο βρισκόμουν στην Καρκαλού, στη διασταύρωση προς Δημητσάνα και Λαγκάδια. Εκεί είδα με ευχαρίστηση, να έχει τοποθετηθεί μία πινακίδα ΣΕΡΒΟΥ που δείχνει προς τα που πάει ο δρόμος για το χωριό μας. Ήταν αναγκαία αυτή η πινακίδα, αφού αρκετοί ξένοι ταξιδιώτες στο παρελθόν μπερδεύονταν και έρχονταν προς το δικό μας χωριό, ενώ ήθελαν να πάνε προς Λαγκάδια κλπ. Μια δεύτερη μικρότερη πινακίδα υπάρχει 3 χιλιόμετρα πιο κάτω, στη διασταύρωση Δημητσάνας-Σέρβου.
Στη διασταύρωση αυτή, που είναι γνωστή ως «Αγιώργης Σαράς» είναι η γνωστή παλιά γέφυρα που περνάει από κάτω ο Λούσιος ποταμός. Την περασμένη χρονιά έκαναν κάποιες εργασίες επέκτασης της γέφυρας, για να διευκολύνεται η διέλευση μεγάλων κυρίως οχημάτων, όμως δεν έχουν ολοκληρωθεί, και έτσι τα προβλήματα παραμένουν. Ελληνική πραγματικότητα…
Συνεχίζοντας για το χωριό, έφτασα στη γνωστή σε όλους τους Σερβαίους τοποθεσία, στης «Γριάς το Σωρό». Το ιστορικό αυτό μέρος, που σύμφωνα με τα ιστορικά ντοκουμέντα, έγινε η νικηφόρα «μάχη του Σέρβου» στις 10-11 Μαΐου 1826, μεταξύ των Σερβαίων και άλλων κοντοχωριανών, από τη μία πλευρά, και του Ιμπραήμ Πασά με τους Τουρκοαιγυπτίους του, από την άλλη.
Το μνημείο αυτό έχει υποστεί κάποιες φθορές από το χρόνο και καλό είναι να βρεθεί κάποιος τρόπος συντήρησης, είτε από τις Τοπικές Αρχές, είτε από το Σύνδεσμο, είτε τέλος, από την ιδιωτική πρωτοβουλία, που είναι η πλέον άμεση και αποτελεσματική.
Τα γράμματα στις πλάκες έχουν ξεθωριάσει (το κείμενο πάνω από την επιγραφή δεν διαβάζεται) όπως φαίνεται και στηφωτογραφία, και μερικές πέτρες έχουν φύγει από το σωρό.
Κάποιος καλοσυνάτος πατριώτης (ιδιαίτερα μπογιατζής), καλό θα ήταν και «θεάρεστο» έργο, να προσφέρει τις ευγενικές του υπηρεσίες και να βάψει κατάλληλα τα γράμματα, με τρόπο που αυτός ξέρει, ώστε να μην ξεβάψουν πάλι. Επίσης κάποιος άλλος, εξίσου καλοσυνάτος «μάστορας», καλό θα ήταν να φτιάξει έναν σταθερό μικρό πέτρινο κύκλο (με λάσπη) 20 περίπου πόντων ύψους, ώστε να μη σκορπάνε οι πέτρες.
Και μπορεί κανείς να τα φτιάξει, χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν…
(Και ας ψάξουν οι ...ανησυχούντες, να βρουν ποιος τα έφτιαξε!!).
Σε λίγη ώρα μετά από το «Σωρό της Γριάς», έφτασα σε ένα άλλο ιστορικό και σημαδιακό μνημείο του χωριού. Στην κοκκινόβρυση, στη βρύση του γιατρού Ι. Δημόπουλου, του εξαιρετικού αυτού πατριώτη και του πλέον μακροβιότερου προέδρου του Συνδέσμου μας. Χωρίς αμφιβολία, είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης του χωριού μας.
Είναι σε όλους τους Σερβαίους γνωστό, το πόσο προσπάθησε αυτός ο ακάματος και αλτρουιστής άνθρωπος (με τη συμμετοχή βέβαια όλων των πατριωτών), να γίνουν δύο βασικοί αναπτυξιακοί πυλώνες στο χωριό μας (εκτός άλλων μικρότερων έργων).
Ο αμαξιτός δηλαδή δρόμος Σέρβου-Σαρά και το νέο δημοτικό σχολείο του χωριού.
Δύο έργα υποδομής, που διευκόλυναν σημαντικά τόσο την διακίνηση των ανθρώπων από και προς το χωριό, όσο και τη δυνατότητα των Σερβιωτόπουλων να μάθουν περισσότερα γράμματα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για τα δεδομένα φυσικά, εκείνης της εποχής.
Δυστυχώς, δεν κατέστη ακόμη δυνατόν, να γίνει μια προτομή στη μνήμη του μεγάλου αυτού ευεργέτη, του αείμνηστου γιατρού Ι. Δημόπουλου, που να κοσμεί την πλατεία του χωριού μας, και να αποτελεί για όλους τους νεότερους, παράδειγμα προς μίμηση.
Και να τονιστεί πως ο Ι.Δ. δεν είχε κανένα απολύτως «ίδιον όφελος», ούτε καν σπίτι δεν είχε στο χωριό.
(τη βρύση που βλέπεται στην φωτογραφία την ανακατασκεύασε ο Γιάννης Θ. Σχίζας, προσφέροντας ο ίδιος δωρεάν την προσωπική του εργασία, με προσφορά των υλικών από το Σύνδεσμο).
Μετά τη βρύση του Γιατρού σταμάτησα στου «Τσιούμπι» για να βγάλω μια φωτογραφία του χωριού, που αυτή την εποχή …πνίγεται στο πράσινο.
Η επόμενη στάση έγινε στη διασταύρωση στο «Σουλινάρι», που υπάρχει και η σχετική πινακίδα, για τα χωριά Λυκούρεση, Ψάρι κλπ.
Από το «σουλινάρι» μέχρι το σπίτι μου στο χωριό, δεν συνάντησα κάποιο πατριώτη.
Λίγο πριν από τη Ζαχαρού, και μέχρι το Ι. Ν. της Κοίμησης της Θεοτόκου, ήταν παρκαρισμένα καμιά δεκαριά και πλέον αυτοκίνητα. Αφού ξεπέζεψα και τακτοποίησα τα πράγματά μου, κάθισα στο μπαλκόνι και αγνάντευα για πολύ ώρα. Απόλυτη ησυχία. Δεν θα ήταν υπερβολή να χρησιμοποιήσει κανείς και την αδόκιμη φράση «νεκρική σιγή». Αραιά και που ακουγόταν το κελάιδισμα κάποιου πουλιού και κάθε μισή ώρα και για ορισμένες ώρες η καμπάνα του ρολογιού.
Από το μπαλκόνι αγνάντευα απέναντι του «Τσιούμπι» και του «Λιμιμής», το ξωκλήσι του Αγιοθανάση, και στο βάθος τον Αρτοζήνο και δεξιότερα το χαλασμένο βουνό (ανεμιστός).
Αριστερότερα, στο οπτικό μου πεδίο υπήρχε το εμβληματικό σημείο «λεσιά», που συναντώνται το παλιόκαστρο με το Σερβαίικο βουνό. Το σημείο αυτό που χιλιάδες φορές περάσαμε για το γυμνάσιο Λαγκαδίων, όχι μόνο τα παιδιά που σπουδάσαμε εκεί, αλλά και όλοι οι Σερβαίοι.
Στο πιο κοντινό μου οπτικό πεδίο, έβλεπα τα σπίτια του ανατολικού τμήματος του χωριού μέσα στο πράσινο, και το δημοτικό μας σχολείο, που μάθαμε γράμματα όλα τα σερβιωτόπουλα, και που τώρα –τύχη αγαθή- βρέθηκε κάποιο πρόγραμμα επισκευής, ώστε να μην πέσει η σκεπή (είναι έτοιμη να πέσει) και τελικά καταρρεύσει όλο το κτίριο.
Με κατάλληλες ενέργειες κάποιων πατριωτών (μπράβο τους), βρέθηκαν χρήματα από κάποιο πρόγραμμα που έχει σχέση με «αειφόρο ανάπτυξη» και φροντίδα ατόμων με ειδικές ανάγκες, και το σχολείο θα μετατραπεί σε ξενώνα.
Ήδη έχει γίνει η σχετική προκήρυξη, και μέχρι τις 10 Ιουνίου πρέπει να υποβληθούν «ηλεκτρονικά» οι προσφορές των ενδιαφερομένων (προϋπολογισμός 550.000 ευρώ).
Σχετικά με την άποψη «γιατί δεν γίνεται ο ξενώνας σε καλύτερο μέρος», η απάντηση είναι πολύ απλή. Τα χρήματα εγρίθηκαν για το συγκεκριμένο σκοπό, και με σαφείς περιοριστικές προδιαγραφές.
Δεν εγκρίθηκε δηλαδή το έργο, για να γίνει …ξενώνας στου Σέρβου, όπου δει!
Ο νοών νοείτο!!
Έτσι και αλλιώς, το δύσκολο είναι να γίνει το έργο αναδιαμόρφωσης του κτιρίου. Στη συνέχεια, αν χρειαστούν να γίνουν κάποια βήματα, αναγκαίας ενδεχομένως προσαρμογής, αυτό είναι πιο εύκολο.
Ας είμαστε αισιόδοξοι και ας βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο (όχι, κάποιου του χαρίζανε ένα γάιδαρο, και εκείνος το κοίταζε στα δόντια!).
Τη Δευτέρα το πρωί, ανήμερα του Αγίου Κωνσταντίνου, όλοι όσοι είμαστε στο χωριό πήγαμε στους Αράπηδες στον ετήσιο πανηγυρικό εορτασμό του συνοικισμού. Σε προηγούμενο άρθρο μου στην ιστοσελίδα servou.gr έχω γράψει σχετική με αυτή την εκδήλωση των Αραπαίων, τόσο την παραμονή όσο και ανήμερα, με δημοσίευση και πολλών φωτογραφιών.
Σε επόμενο σχετικό άρθρο θα αναφερθώ στη τέλεια ανακατασκευή της βρύσης, που έκαναν μόνοι τους οι Αραπαίοι, και σε κάποια άλλα ενδιαφέροντα θέματα του συνοικισμού.
Κατά την επιστροφή μου από τους Αράπηδες, έκανα μια στάση για να φωτογραφίσω το εξαιρετικό μνημείο των προεπαναστατών κλεφτών Δήμου και Μακρυγιάννη, λίγο έξω από το συνοικισμό, στους πρόποδες του μικρού βουνού. Ένα ακόμη σημαντικό έργο του Συνδέσμου Σερβαίων, που έγινε το 2005, επί προεδρίας του αείμνηστου Αραπαίου πατριώτη, Ηλία Θ. Χειμώνα.
Η επόμενη φωτογραφία μετά το Ηρώο, είναι από την περιοχή «Κυνηγού», που δείχνει πόσο πολύ έχει οργιάσει η βλάστηση στην περιοχή, και πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η προσοχή όλων μας, για πρόληψη τυχόν πυρκαγιάς.
Σχετικά με το θέμα αντιμετώπισης των πυρκαγιών, και την κατασκευή δρόμου αντιπυρικής προστασίας στο κάτω μέρος του χωριού μας, ο πρόεδρος Γιάννης Ρουσιάς μας πληροφόρησε, πως σύντομα θα ολοκληρωθεί το έργο.
Οι δύο τελευταίες φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί από την περιοχή «Ήθι» που είναι το εικονοστάσι του Αγίου Ανδρέα.
Η πρώτη δείχνει την φραζινέτα, το μέρος που πριν 900 περίπου χρόνια (περί το 1260) έγινε φοβερή μάχη μεταξύ Φράγκων και Βυζαντινών (πλησίον είναι και το γνωστό μας ρέμα μιλιάνθη=χιλιάδες νεκροί νέοι στο άνθος της ηλικίας τους), με νικητές τους Φράγκους, από τους οποίους προέρχεται και η ονομασία (Φράγκοι+neta=Οι Φράγκοι δηλαδή που νίκησαν, που έδωσαν τέλος στη μάχη).
.JPG)
Η φωτογραφία στο τέλος, από το ίδιο σημείο τραβηγμένη, δείχνει από μακριά την περιοχή γύρω από το χωριό «Λυκούρεση», που επίσης εντυπωσιάζει η γενικευμένη οργιώδης βλάστηση, που διαμορφώνει ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, κυρίως με το ανθισμένο σπάρτο, αλλά και άλλα δέντρα.
Κλείνοντας αυτή μου την περιγραφή, με τις διάφορες φωτογραφίες που έβγαλα και κάποια σχόλια που έκανα, νομίζω πως αξίζει τον κόπο να επισκεπτόμαστε το Μάιο, για λίγες έστω ημέρες, το χωριό μας. Εκτός από τη δύναμη που σίγουρα κανείς αντλεί για όλη του τη χρονιά, είναι βέβαιο πως προσφέρει και στο χωριό του σημαντικές «ανάσες ζωής», που τόσο πολύ τις έχει ανάγκη ο αγαπημένος τόπος μας. Ο τόπος που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εμείς οι παλιότεροι, και που πρέπει να μυήσουμε και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να τον αγαπήσουν.
Για κάποιους που ενδεχομένως προβληματίζονται τι θα βρουν στο χωριό από πλευράς καθημερινών αναγκών, μπορώ να τους βεβαιώσω πως στο χωριό υπάρχουν τα πάντα. Και τα τρία μαγαζιά του χωριού (Νίκου Λιατσόπουλου, Νίκου Τρουπή και Γιάννη Ρουσιά) είναι ανοιχτά και μπορεί κανείς να βρει «ότι θέλει», σε λογικά πλαίσια. Επί πλέον προσφέρουν και δωρεάν internet.
Τα βραδάκια πάντως, μαζεύονται όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του χωριού –γυναίκες και άντρες- στα μαγαζιά, πίνουνε τα τσιπουράκια τους (κάποιοι το ουισκάκι τους), το αναψυκτικό τους κλπ, καλαμπουρίζουν και περνάνε όμορφα.
Όσο για την «ξερή και τη δηλωτή τέσσερις», έχει πλέον καθιερωθεί, και δεν υπάρχει απόγευμα που να μην παίζει τουλάχιστον ένα τραπέζι, στο καφενείο του Γιάννη Ρουσιά.
Καλή αντάμωση λοιπόν, τον Αύγουστο στο χωριό, που όλοι οι πατριώτες πρέπει να δώσουμε το παρόν, έστω και για λίγες μέρες.
Εκτός των άλλων, νομίζω πως όλοι έχουμε χρέος να στηρίξουμε και το Σύνδεσμο του χωριού μας, στην καθιερωμένη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, που γίνεται κάθε Αύγουστο εκεί, και που τόσο το έχει ανάγκη, τα τελευταία χρόνια.
Δεν πρέπει να αφήσουμε έναν ιστορικό και τόσο δημιουργικό, σχεδόν εκατοντάχρονο Σύνδεσμο, να κινδυνεύσει και να διαλυθεί. Η ευθύνη ανήκει σε όλους μας. Αξίζουν πάντως, θερμά συγχαρητήρια στο ΔΣ του Συνδέσμου μας, που κάνει ότι μπορεί, προς αυτή την κατεύθυνση.
Έτσι δεν είναι;;
