Στη μνήμη της Ελένης Κ. Μπόρα

Απρόσμενα έφυγε από κοντά μας, την Πέμπτη 17-11-2022, η αγαπητή Ελένη Κ. Μπόρα, στο άνθος της δημιουργικής  της ηλικίας,  των 55 χρόνων.  Είναι αυτό που λέμε  «κεραυνός εν αιθρία», αν και κάποιους μήνες νωρίτερα υπήρξε κάποια αδρά  υποψία, πως κάτι  ενδεχομένως,  δεν πήγαινε καλά.

Την Ελένη την γνώρισα  στο χωριό,   τον Αύγουστο του 2015,   όταν είχε έρθει με την αδελφή της Χριστίνα (παιδίατρο,  υγειονομικό  αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού), να βοηθήσουν στην καθαριότητα του Πολιτιστικού Κέντρου. Μου έκανε εντύπωση τότε,  γιατί   ήσαν οι μόνες γυναίκες που ανταποκρίθηκαν στη σχετική  έκκληση.

Τον Αύγουστο του 2016, στη ΓΣ που έγινε στο χωριό,  η Ελένη εκλέγεται γραμματέας στο προεδρείο,  για να κρατήσει πρακτικά,  και με την πρόεδρο την Ελένη Θ. Τρουπή να διευθύνουν τη συζήτηση και να επιτελέσουν  έτσι, ένα πολύ σημαντικό χρέος,  απέναντι του Συνδέσμου και των πατριωτών.

Ας σημειωθεί πως σε αυτή τη ΓΣ αναφέρθηκε πως η  πατρική οικογένεια της Ελένης ανέλαβε το κόστος κατασκευής της πέτρινης βρύσης στη «Ράχη», στη μνήμη του πατέρα της Κώστα Μπόρα, προσφέροντας  2.000 ευρώ.

Την επόμενη χρονιά (2017),  εκλέγεται ξανά γραμματέας της ΓΣ,  και  ακολούθως μέλος του ΔΣ, όπου   αναλαμβάνει  γραμματέας του ΔΣ, θέση που κατείχε μέχρι  τώρα,  που επήλθε το μοιραίο.   

Η προσφορά της  Ελένης στο Σύνδεσμο υπήρξε μέγιστη,  αφού είναι γνωστό πως  ο Σύνδεσμος  αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα, μιας  και δεν υπήρχε ουσιαστικό ενδιαφέρον  των πατριωτών, για συμμετοχή τους  και ενεργό δράση στα τελευταία  ΔΣ.  Από τη θέση, τόσο  της γραμματέως στα  εκάστοτε ΔΣ και  της  υπεύθυνης για την έκδοση της εφημερίδας  «Αρτοζήνος», όσο   και  από τη θέση του προέδρου της  Επιτροπής διαχείρισης της ιστοσελίδας servou.gr,    υπήρξε  η  βασική κινητήριος δύναμη και ο πυλώνας σταθερότητας ,  ώστε να κρατηθεί ο Σύνδεσμος σε λειτουργία  και να συνεχίσει το δημιουργικό του έργο, σε συνεργασία με τα  εκάστοτε λοιπά μέλη  των ΔΣ και με ανθρώπους μέλη παλαιότερων ΔΣ.

Χορός Συνδέσμου 2020 και απονομή βραβείων,  σε νέους του χωριού που διακρίθηκαν στα γράμματα.	Σέρβου 2020. Η Ελένη με το γιό της Χρήστο παρακολουθούν τη  λειτουργία το 15αύγουστο, στο προαύλιο του Ναού.

Με την Ελένη είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ στην ιστοσελίδα  servou.gr,  όλα τα χρόνια  που ήταν στο Σύνδεσμο, αφού και εγώ ήμουνα μέλος της Επιτροπής Διαχείρισης της Ιστοσελίδας  και διαχειριστής.    Αν σκεφτεί κανείς πως στην ιστοσελίδα δημοσιεύονταν  περί τα 20 άρθρα το μήνα,  φαίνεται πόσο συχνή ήταν η συνεργασία μας (και με τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής). 

Από αυτή τη συνεργασία σχημάτισα μια άριστη εντύπωση για τον άνθρωπο, την πατριώτισσα Ελένη, που τόσο πρόωρα  έφυγε  από κοντά μας και μας λύπησε όλους, τόσο, μα τόσο πολύ.

 Ήταν ευγενική και «είχε τις χάρες όλες».  Πάντα χαμογελαστή και συναινετική.  Ήρεμος άνθρωπος,  χαμηλών τόνων, όπως ακριβώς  ήταν και ο πατέρας της Κ. Μπόρας, που είμαστε πολύ γνωστοί στο χωριό  και φίλοι.  Ποτέ δεν θυμάμαι να ύψωσε, τον τόνο της φωνής της , ούτε κατ΄ ελάχιστον, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο στις μέρες μας.  Είχε βαθειά συλλογική συνείδηση,  δυναμικό πατριωτικό ενδιαφέρον και  έντονο το αίσθημα της προσφοράς στον άνθρωπο.  Πάντα προσπαθούσε (και το πετύχαινε ) να είναι συμβιβαστική και να βρίσκει σε κάθε περίπτωση  τη «χρυσή τομή». 

Μεγαλωμένη  στην Αθήνα, στις δύσκολες συνθήκες  της εποχής, που οι πατριώτες μετανάστευσαν από το χωριό για τις μεγάλες πόλεις, κατάφερε να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο  και να αποκτήσει  πτυχίο Αγγλικής και Γαλλικής φιλολογίας και να μεταδώσει τις γνώσεις της σε πολλά παιδιά-μαθητές της, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Αγγλία, όπου εργάστηκε αρκετά χρόνια.  Η φιλομάθειά της την ώθησε να συνεχίσει πανεπιστημιακές  σπουδές και στο ανοιχτό πανεπιστήμιο, για  να αποχτήσει  και άλλο πτυχίο!  Παράλληλα  ασχολήθηκε και με την ποίηση και αρκετά ποιήματα  της έχουν δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα και εφημερίδα, με το ψευδώνυμο «Αγνώ». 

Το χωριό μας το αγαπούσε ιδιαίτερα και όλα τα καλοκαίρια ήταν εκεί, με την οικογένειά της.

Καμάρι της, ο γιος της ο Χρήστος,  φοιτητής Ιατρικής  (πάντα έλεγε ο Χρήστος ΜΟΥ, και εγώ της έλεγα να κόψει το ΜΟΥ, να «απογαλακτιστεί» το παιδί,  μαθητής Λυκείου…).     Πρέπει να είναι υπερήφανος  ο Χρήστος για τη μητέρα του, όπως και ο σύζυγός της  ο Παναγιώτης, ευρωπαίος πολίτης, με έντονη δράση σε κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα, σε Ελλάδα και Εξωτερικό.

Θερμά συλλυπητήρια στους δικούς της ανθρώπους.  Χάσαμε έναν εξαιρετικό πατριώτη, στήριγμα του Συνδέσμου μας,  που θα τον θυμόμαστε για πάντα.  

Χ. Ι. Μαραγκός