Εγκατέλειψε τα εγκόσμια, άλλος ένας Πανωμαχαλίτης Σερβαίος, ένας ευγενής πατριώτης και γεννημένος έμπορος, διαπρέψας, στο άλλοτε ακμάζον εμπορικό τρίγωνο της Αθήνας που περικλείεται από τις οδούς, Αιόλου-Σταδίου-Ερμού, ακμάσας και ιδιαιτέρως επιτηδευθείς έμπορος (με εξειδίκευση στα κουμπιά) στο επί της οδού Ευαγγελιστρίας 33 κατάστημά του, λίγο πιο πάνω από το, επί της οδού Αγίου Μάρκου 2, κατάστημα του επίσης εμπόρου, αειμνήστου αδελφού του Γιάννη, επί σειράν ετών.
Στο Εμπορικό αυτό Τρίγωνο, διέπρεψαν, ως έμποροι, αλλά και άλλων επιτηδευμάτων επαγγελματίες, πολλοί Αρκάδες και δη Γορτύνιοι, τα δε καταστήματα αυτών ήσαν Κέντρα συναθροίσεων συγχωριανών και κοντοχωριανών, όπου συνεζητούντο και ελαμβάνοντο αποφάσεις, επί θεμάτων που αφορούσαν στις δραστηριότητες των Συλλόγων των χωριών τους, οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης, αλλά και πολιτικής θεματολογίας, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν.
Για μας τους Σερβαίους εκείνα τα χρόνια, εκτός από των δύο αδελφών Μπόρα τα καταστήματα, τόπος συνάντησης ήταν και το κατάστημα του Νικ. Γ. Παπαγεωργίου, Πραξιτέλους 2, αλλά και το εργαστήρι-Φωτογραφείο του Νικ. Θ. Τρουπή, επίσης επί της οδού Πραξιτέλους 15, αν θυμάμαι καλά.
Τον Νίκο Μπόρα τον γνώρισα όταν ήλθα στην Αθήνα, μετά την αποφοίτησή μου απο το Γυμνάσιο Λαγκαδίων και πιο καλά, όταν τελείωσα την στρατιωτική μου θητεία, εν έτει 1979 ενώ, σχεδόν καθημερινά κατέβαινα στο κέντρο, για υλικά βιοτεχνίας Γυναικείων Ενδυμάτων (π,χ.στις οδούς Ευαγγελιστρίας, Αγίου Μάρκου, Ρόμβης, Λεωχάρους, Καλαμιώτου, Αιόλου).
Στα μετέπειτα χρόνια και συχνότερα όταν θήτευσα ως Γραμματέας του Συλλόγου μας, πρώτη φορά πήγαινα στην Ευαγγελιστρίας για θέματα του χωριού, πχ δρόμος πάνω χωριού, δώρα για την χοροεσπερίδα, συνδρομή εφημερίδας, οικονομική βοήθεια σε οικονομικά αδυνάτους. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η σεβαστή οικονομική συνδρομή του,στο θέμα υγείας του αειμνήστου Χρήστου Γ. Βέργου και ο τρόπος ενσυναίσθησης του προβλήματος του.
Ήταν συνεπές και τακτικό μέλος στις εκδηλώσεις του Συλλόγου, ευγενής και μειλίχιος και το ότι είχε συγγενική σχέση με το πολιτικό στέλεχος Ν. ΑχαΪας του ΠΑΣΟΚ, Γιώργο Ασημακόπουλο, δεν επηρέασε τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά του, αλλά την εκμεταλλεύθηκε για το καλό του χωριού μας. Ο Νίκος και ο Γιάννης επεσκέπτοντο συχνά το χωριό μας, ιδίως τα καλοκαίρια και πεζοπορούσαν στα παιδικά λημέρια τους, προς τον Άγιο Ανδρέα-Κακογιάννη, Έρριζα-Μισελίμη και αλλού. Το χωράφι τους πάνω απο την Ντρακαβάνα, στο «Γιαννακαίϊκο αλώνι», όταν ζούσε ο πατέρας μου, του το είχαν παραχωρήσει για νομή δωρεάν και βοσκοτόπι στις γίδες και τον Γάϊδαρό μας.
Ο θάνατος του αδελφού του τον είχε λυπήσει πάρα πολύ, όπως μου είπε στη τελευταία μας τηλεφωνική επικοινωνία, αμέσως μετά το γεγονός. Τελευταία φορά που τον είδα στο χωριό, ήταν νομίζω, προ της πανδημίας και πάντοτε καλός και αγαθός.
Ας είναι ελαφρό το χώμα της Αττικής γής που θα τον σκεπάσει. Αιωνία του η μνήμη!
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.
Γκούτης Αθανάσιος
