Απεβίωσε την 6η Μαρτίου 2012 σε ηλικία 95 ετών ο Βασίλης Ι. Δάρας (Βασιλάκος). Η εξόδιος ακολουθία ,εγινε την Τετάρτη 7 Μαρτίου και ώρα 15.30, από το κοιμητήριο Χαλανδρίου.

Ο Βασίλης γεννήθηκε στο Σέρβου τo 1917. Είναι το προτελευταίο παιδί του Νταρόγιαννη (αδέλφια του ήσαν η Κωστούλα, ο Χρήστος, η Σταυρούλα,ο Μήτσιος,ο Γιώργος,ο Νίκος,η Σοφία η Αθηνά και ο Παναγής). Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο χωριό μας και στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο και Λύκειο Λαγκαδίων. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως και έλαβε πτυχίο δημοδιδασκάλου. Πρωτοδιορίσθηκε δάσκαλος στη Μακεδονία (περιοχή Φλώρινας), ακολούθως μετατέθηκε στην Αράχωβα και στο Ράφτη Γορτυνίας και μετά στο Σέρβου, όπου δίδαξε πολλές γενιές Σερβιοτόπουλων. Τη δεκαετία του 1970, η μετακίνηση των περισσότερων κατοίκων του χωριού μας στην Αθήνα και η συρρίκνωση του σχολείου, ανάγκασε τον Βασ. Δάρα να ακολουθήσει και αυτός και έτσι τα τελευταία χρόνια της εκπαιδευτικής του καριέρας αναγκάστηκε να διδάξει στην Αθήνα.

Παντρεύτηκε την Αγγελική (Κούλα) του Ηλία Παρασκευόπουλου (Σαμαρολιά) και απέκτησε δυο κόρες, τη Μαρία και την Γεωργία, και μία εγγονή τη Βασιλική.

Υπήρξε πρόεδρος του συνδέσμου Σερβαίων επί 8 χρόνια (τη διετία 1978-80 και από το 1988 μέχρι το 1994),

Η μεγάλη του προσφορά στο χωριό είναι η συγγραφή του βιβλίου ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΟΥ ΣΕΡΒΟΥ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ. Πρόκειται για ένα βιβλίο σε δύο τόμους, ο πρώτος των οποίων τιτλοφορείται ΙΣΤΟΡΙΑ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ και ο δεύτερος ΟΙ ΓΕΝΙΕΣ ΤΩΝ ΣΕΡΒΑΙΩΝ. Με επιμέλεια μάζεψε όλες τις ιστορίες που διηγούνταν οι παλαιότεροι, ανέσυρε και από τη δική του μνήμη τα βιώματα που αποθησαύρησε στη διάρκεια της ζωής του στο χωριό και τα κατέγραψε με κάθε λεπτομέρεια στους δύο τόμους του βιβλίου. Φρόντισε να το εμπλουτίσει με σπάνιες φωτογραφίες που δείχνουν σκηνές από τη ζωή του χωριού τα παλιά χρόνια ή ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή.

Γράφει ο ίδιος για το έργο του: "παραδίνω τη συγγραφική μου εργασία στους αγαπητούς μου συμπατριώτες. Σ' όλους εκείνους που τους συνδέει κοινή Σερβαίικη καταγωγή, μα πιο πολύ σ' εκείνους που αποτελούν την ελπίδα και το μέλλον του τόπου μας: στους νέους του χωριού μας. Στη νέα γενιά, που από τούτες τις προγονικές ρίζες βλάστησε και τράφηκε. Ας μου επιτραπεί μια παραίνεση προς αυτούς. Όταν νοιώθει την ανάγκη να ξελαχανιάσει από τον ανήφορο της ζωής και να ανανεωθεί, ας στραφεί στο θησαυροφυλάκιο της προγονικής μας κληρονομιάς. Θα έχει πολλά να αποκομίσει, πολλά να διδαχθεί".

Ο Σύνδεσμος, για την προσφορά του αυτή, του απένειμε τιμητική πλακέτα, σε ειδική εκδήλωση που διοργάνωσε στο γραφείο του στην Αθήνα, την 30-10-2005

Το ΔΣ του Συλλόγου εκφράζει την συμπάθειά του στην οικογένεια του εκλιπόντος.