Ο "Ψηλοβράχος" μου αλλοτριώθηκε !!!.

Προ διμήνου έλαβα επιστολή από το γραφείο Κτηματολογίου Αρκαδίας που με ενημέρωνε ότι έγινε προανάρτηση των δηλωθέντων προ διετίας, αν θυμάμαι καλά, περιουσιακών στοιχείων, με την προτροπή να ελέγξω την ορθότητα των ακινήτων που είχα δηλώσει.

Ήλεγξα σύμφωνα με τις οδηγίες τους ένα έκαστο από τα ακίνητα που είχα δηλώσει, και διαπίστωσα, με έκπληξή, ότι το βοσκοτόπι σήμερα, και παλαιότερα χωράφι που το σπέρναμε σιτάρι, «Το Παλιόκαστρο», απερρίφθη και σαν δικαιολογία αναφερόταν ότι: «Στο ακίνητο που δηλώσατε υποβλήθηκε και δήλωση και άλλου προσώπου του οποίου το δικαίωμα κρίθηκε ισχυρότερο με βάσει τα έγγραφα που αμφότεροι μας προσκομίσατε». Αυτή ήταν η απάντησή τους.

Προ στιγμή, υπέθεσα ότι θα είχα κάνει λάθος στις συντεταγμένες του ακινήτου που είχα δηλώσει, και επικοινώνησα τηλεφωνικά με την υπηρεσία τους στην Τρίπολη, και μου απήντησαν ότι οι συντεταγμένες ήταν σωστές, και στο ερώτημά μου ποιο είναι το άλλο πρόσωπο (καταπατητής προς στιγμή υπέθεσα) μου λένε «Το Ελληνικό Κράτος, είναι που το έκανε δασικό» Το άλλο πρόσωπο του Κράτους!!!!!!!!!. Τι έκπληξη!!

Πολλά χωράφια είχαν χαρακτηριστεί "Δασικά" όταν έκανα την αρχική δήλωση προ διετίας, και το σύστημά τους τα απέρριπτε, όχι όμως και το Παλιόκαστρο.

Η αλλοτρίωση του Παλιόκαστρου με πόνεσε!!, όχι τόσο για τη μεγάλη έκτασή του, όσο για τα 2 τετραγωνικά μέτρα στην κορυφή, στο χείλος του γκρεμού θα λέγαμε, ενός πανύψηλου βράχου, του «Ψηλοβράχου».

Πολλές αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, που μένουν ανεξίτηλες …από το παρατηρητήριο – μπαλκόνι τον ψηλοβράχο, όπως:

*. Η ανατολή του ήλιου. Η γιαγιά μου τα καλοκαίρια μας ξυπνούσε πολύ πρωί να βοσκήσουμε τα ζωντανά μας σαν τσοπανόπουλα του καλοκαιριού που δεν πηγαίναμε στο σχολείο. Έτσι, λίγο πριν την ανατολή του ήλιου, καθισμένος στο τουράκι του βράχου, έβλεπα τις πρώτες ακτίνες του, στα σύννεφα όταν υπήρχαν, και στη συνέχεια στα γύρω βουνά.

*. Από τον ψηλοβράχο απολαμβάναμε τη φυσική μουσική από το θρόισμα των κλώνων των αγριόχορτων όταν φυσούσε το δροσερό πρωινό αεράκι, σε συγχορδία με το κελάδημα της πέρδικας από το Κουτσουμπό και τα βράχια προς την Καιρόρεση, και τους ήχους από τις καμπάνες των εκκλησιών των γύρω χωριών τις ημέρες που ήταν κάποια γιορτή η Κυριακή.

*. Κάθε μέρα του Ιουλίου εκείνα τα χρόνια, οι συγχωριανοί μου αλώνιζαν τα στάχυα του σιταριού στα αλώνια στην Γκρόπα, και στον Αγιάννη. Η χαρά ήταν μεγάλη όταν απολαμβάναμε από ψηλά αυτή τη γιορτή των αγροτών.

Από αυτό το παρατηρητήριο τα καλοκαίρια που όλα τα χωράφια ήταν χρώματος κιτρινωπού από τις καλαμιές μετά το θερισμό, και όλοι οι λόφοι από το χωριό μέχρι το διάσελο ήταν χωρίς πράσινο λόγω της κτηνοτροφίας, ατενίζαμε την καταπράσινη ‘Όαση» των περιβολιών της Τρανηβρύσης και της πλαγιάς από την εκκλησία του Αγιάννη μέχρι τη Ρεματιά προς Γκερμάζη.

*. Από τον Ψηλοβράχο αγναντεύαμε τον Αρτοζήνο, και όταν βλέπαμε στο διάσελο προπέτασμα χωματόσκονης (μπουχό) καταλαβαίναμε ότι ένα μέσο πολιτισμού (αυτοκίνητο) ερχόταν στο χωριό, και το παρακολουθούσαμε οπτικά μέχρι να φτάσει στο χωριό.

*. Η πανίδα ήταν πλούσια εκείνα τα χρόνια, κυρίως από διάφορα είδη μικρών πουλιών, που δυστυχώς σήμερα έχουν εξαφανιστεί από τα γύρω χωράφια του χωριού μας. Θυμάμαι που αγνάντευα από τον ψηλοβράχο τα γεράκια να πετούν στον ουρανό, να σταματούν αιωρούμενα, να εντοπίζουν θηράματα, συνήθως μικρά πουλάκια, και να εφορμούν καθέτως με μεγάλη ταχύτητα στα χωράφια της Γκρόπας.

*. Σημείο συγκέντρωσης ήταν ο Ψηλοβράχος με άλλα παιδιά- τσοπανόπουλα που μαζευόμαστε για να παίξουμε, όπως τα Νταρόπουλα ο Γιάννης και ο Κώστας, τα ξαδέρφια μου ο Χρήστος και Τάσος Αναστασόπουλος,ο Χρήστος και Γιάννης Δημητρόπουλος, και πολλές φορές και ο ξάδερφός μου ο Νίκος ο Σχίζας από το χωράφι τους στον Αγιολιά.

*. Από τον Ψηλοβράχο θυμάμαι την αδελφή μου τη Γεωργία και την Ουρανία του Ανδριόπουλου από το χωράφι της την Γκρόπα, να τραγουδάνε εναλλάξ ωραία δημοτικά άσματα.

*. Τέλος δεν σβήνει από τη μνήμη μου η περιγραφή του παππούλη μου όταν ήμουνα 10 χρονών, δείχνοντάς μου συγκεκριμένο σημείο, στο χωράφι μας στο Παλιόκαστρο, λέγοντάς μου:

«Να, εδώ σπέρναμε σιτάρι με τους γονείς σου στις 28 Οκτωβρίου 1940 , όταν χτύπησαν οι καμπάνες, και ο τελάλης ενημέρωνε ότι κηρύχτηκε πόλεμος, και έπρεπε οι νέοι να φύγουν για τον πόλεμο. Αμέσως ξεζέψαμε τα ζώα, σταματήσαμε τη σπορά, κατεβήκαμε στο χωριό, και ο πατέρας σου με όλους τους νέους έφυγε για το μέτωπο.»

Αυτό το τότε χωράφι και σήμερα βοσκοτόπι, αλλοτρίωσε «Το άλλο πρόσωπο του οποίου το δικαίωμα κρίθηκε ισχυρότερο με βάσει τα έγγραφα που προσκόμισε, και ήταν ισχυρότερα από τα δικά μου, τουτέστιν Το Κράτος».

Το Κράτος όμως δεν μπορεί να μου αλλοτριώσει τις μνήμες για τα δύο τετραγωνικά μέτρα τουλάχιστον στην κορυφή του Ψηλοβράχου, γιατί είναι αναπαλλοτρίωτα μέσα στην καρδιά μου.