Στο τελευταίο φύλλο της εφημερίδας «Γορτυνία», ο πατριώτης ιστοριοδίφης Ν. Παπαγεωργίου αναφέρεται στο τέλος που είχε ο Μακρυγιάννης, σύμφωνα με όσα αναφέρει στα απομνημονεύματά του ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Αναδημοσιεύουμε και στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου μας αυτή την πληροφορία, για να γνωρίζουν οι πατριώτες τον εξαντλητικό τιτάνιο αγώνα των προγόνων μας, για την απόκτηση της ελευθερίας μας.

Είναι γνωστό στους πατριώτες ότι ο Σύνδεσμος του χωριού μας, τον Αύγουστο του 2005 έστησε μνημείο, λίγο πριν το συνοικισμό, στη μνήμη των δύο Αραπαίων κλεφταρματολών Δήμου και Μακρυγιάννη.

Πρόεδρος του Συνδέσμου τότε ήταν ο αείμνηστος Αραπαίος στρατιωτικός γιατρός Ηλίας Χειμώνας, που έχει προσφέρει αξιόλογο συλλογικό έργο.

Ο Ν. Παπαγεωργίου ομιλεί για τους προεπαναστάτες κλέφτες. Αριστερά του ο ιερέας του χωριού πατέρας Σωτήριος και δεξιά του ο δήμαρχος Ηραίας  κ. Χριστόπουλος.

Στην εξαιρετική αυτή εκδήλωση, κύριος ομιλητής ήταν ο κ. Ν. Παπαγεωργίου και αξίζει να διαβάσουν όλοι οι πατριώτες την ομιλία του, ιδιαίτερα φέτος που γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από τον εθνικοαπελευθερωτικό μας αγώνα, κατά του Τούρκου δυνάστη.

(Κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο για να διαβάσετε το άρθρο)

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2005. ΕΓΚΑΙΝΕΙΑ ΜΝΗΜΕΙΟΥ.

Στο σύντομο σημείωμα της Γορτυνίας διαβάζουμε το κείμενο του πατριώτη:

"Στις 13-8-2005 παρουσιάσαμε στην εκδήλωση που έγινε στους Αράπηδες και τους δύο Αραπαίους κλέφτες, τον Δήμο και Μακρυγιάννη.

Σήμερα θα παρουσιάσουμε το τέλος του Αραπαίου Μακρυγιάννη, όπως το περιγράφει ο σύντροφός του κατά την προεπαναστατική περίοδο Θ. Κολοκοτρώνης.

Ήταν η εποχή των μεγάλων διωγμών της κλεφτουριάς, τότε που οι κατακτητές Τούρκοι (Φεβρουάριος 1805 έκαψαν στο λινό της Αιμυαλούς και τον αδερφό του Κολοκοτρώνη Γιάννη (Ζορμπά).

Είκοσι χρόνια νωρίτερα, ο Κολοκοτρώνης και Μακρυγιάννης ήσαν στο κλέφτικο σώμα του θρυλικού Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη, μαζί με τους Καράμπελα, Παναγιώταρο, Πετμεζαίους, Αναγνωσταρά, Μαντά, Μπουκουβάλα κ.α.

Για το τέλος του Αραπαίου Μακρυγιάννη ο Κολοκοτρώνης διηγείται.

«…Εγώ έμεινα με τέσσερης, όπου ένας σύντροφός μου ονομαζόμενος Μακρυγιάννης, από την πείνα των τεσσάρων ημερών, απόστασε και δεν ημπορούσε πλέον να περπατήσει, ευρήκαμε παντού Τούρκους…»

.

Πάνω φωτογραφία. Το μνημείο το 2005 Κάτω φωτογραφία. Το μνημείο το 2021.

Όπως μας διευκρίνισε ο κ. Παπαγεωργίου, το «τέλος» για την περίπτωση του Μακρυγιάννη σημαίνει θάνατος. Πιθανολογείται πως αυτό συνέβη τον Φεβρουάριο του 1806.

Ο διωγμός των κλεφταρματολών εκείνη την εποχή ήταν απηνής, πάρα πολύ σκληρός. Δεν υπήρχε δυνατότητα φροντίδας ενός κλεφταρματωλού, από τους συναγωνιστές του, όταν τους κυνηγούσανε οι Τούρκοι. Τον άφηναν και έφευγαν για να σωθούν οι ίδιοι…

Σε σχετικό άρθρο 

Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

ο κ. Παπαγεωργίου  περιγράφεται το κλίμα εκείνης της εποχής και το κυνηγητό των κλεφταρματολών από τους Τούρκους, αλλά και από μερικούς «πατριώτες». Ενδεικτικό είναι το φιρμάνι που είχε εκδοθεί για τον Κολοκοτρώνη:

«Προς Παλουµπαίους

Ψαραίους και λοιπά χωριά, ότι αν σκοτώσετε τον Κολοκοτρώνη να είναι τα χωριά σας τόσους χρόνους ασύδοτα (από φόρους) και αν δεν

τον σκοτώσετε, από επτά χρόνους και απάνου θέλει τους περάσω-

µεν όλους από το σπαθί»(27).

.

Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ 5 ΑΛΩΝΙΑ.

Χ. Ι. Μαραγκός