Σε τούτον τον τόπο και οι πέτρες είναι ιερές. Γιατί μ’ αυτές στήνονται οι βωμοί, μπροστά στους οποίους θα έρθουν οι μύστες, χίλιοι και μύριοι, για να ιερουργήσουν την θυσία τους. Για να στάξει ο ζωτικός κρουνός σ’ αυτήν εδώ τη Γή και κείνη να βλαστήσει ζωή, τιμή, αρετή.

Έτσι συνεχίζει να υπάρχει αυτός ο τόπος.

Έτσι μόνο μπορεί να υπάρξει αυτή η πατρίδα. Η όμορφη και παράξενη. Η τίμια και ιερή. Αυτή που γεννά Ήρωες.

Ήρωες... Κάτι μάθαμε γι’ αυτούς στο σχολείο. Λίγα στην ιστορία, λίγα στις γιορτές. Και ύστερα τίποτα, κενό. Δεν τους ξανασυναντήσαμε. Δεν τους δείχνει η τηλεόραση σχεδόν ποτέ. Και κάποτε που καταπιάστηκε με αυτούς, το αποτέλεσμα ήταν.... ας το πούμε αστείο.

Μια αναζήτηση για ήρωες στο ίντερνετ βγάζει κάτι θεατρικές παραστάσεις που καμία σχέση δεν έχουν με αυτούς. Δεν τους συναντάμε πια, αλλά μένουν κάπου κρυμμένοι μέσα μας. Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Παπαφλέσσας, η Μπουμπουλίνα, ο Μακρυγιάννης, ο Καποδίστριας και τόσοι άλλοι.

Ζούμε λοιπόν στην εποχή που οι ήρωες είναι κρυμμένοι. Εμείς τους κρύψαμε. Αυτούς που ανάστησαν την Ελλάδα και θυσιάστηκαν για μας. Και τώρα η αναστημένη Ελλάδα λυγίζει, γονατίζει. Χωρίς ήρωες. Χωρίς τους ήρωες του παρελθόντος, χωρίς ήρωες του παρόντος, χωρίς πολλές ελπίδες για μελλοντικούς ήρωες. Δεν είναι μόνο που ξεχνάμε την ιστορία μας, τα ονόματα και τα πρόσωπα. Είναι που διώχνουμε απ’ τη ζωή μας τον ηρωισμό, τη γενναιότητα και την αυτοθυσία. Έτσι ζούμε τη σημερινή, πολύπλευρη κρίση.

Ο Κολοκοτρώνης, γενναίος και μεγαλόψυχος, συγχώρεσε όσους τον αδίκησαν κατάφωρα, τον φυλάκισαν, τον βασάνισαν, και δεν δίστασε γι’ αυτούς και για όλους μας να βάλει ξανά σε κίνδυνο τη ζωή του.

Ο Καραϊσκάκης έπεσε ηρωικά μαχόμενος από φίλια πυρά για την ελευθερία της πατρίδος.

Ο Παπαφλέσσας αν και ήταν απόλυτα σίγουρος για την καταστροφή του στο Μανιάκι έδωσε τη ζωή του παραδειγματικά για τη Λευτεριά μας.

Η Μπουμπουλίνα, εκτός από τη φυσική της παρουσία στις ναυμαχίες, ξόδεψε όλη της την περιουσία για χάρη του Έθνους.

Ο στρατηγός Μακρυγιάννης, αγωνιστής μα και φιλομαθής, έμαθε γράμματα στα γεράματά του, δείχνοντας αγάπη για τη γλώσσα και την ιστορία μας, την οποία θέλησε τόσο πολύ να διατηρήσει.

Ο Καποδίστριας, που δε διέτρεχε κανένα κίνδυνο στην ασφάλεια των ρωσικών υπουργείων, θυσίασε για την Ελλάδα και τους Έλληνες τα πάντα. Την ασφάλεια, τα αξιώματα, την καριέρα, την περιουσία και τελικά την ζωή του. Χρησιμοποίησε κάθε υλικό και πνευματικό αγαθό που διέθετε, για να ορθοποδήσει η χώρα.

Ο μεγάλος φιλέλληνας Λόρδος Μπάιρον δώρισε όλη την ακίνητη περιουσία του και 400 χιλιάδες λίρες για τον αγώνα των ξεσηκωμένων Ελλήνων και τον τίμησε εξυμνώντας τον ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στο λυρικό ποίημα που έγραψε για τον θάνατό του με την στροφή «Λευτεριά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί τώρα σίμωσε και κλάψε εις του Μπάιρον το κορμί».

Όλοι μας να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις γιατί στην ανάγκη δεν σηκώνονται εύκολα τα ξένα μάνταλα χωρίς ανταλλάγματα.

Όλοι μας αξίζουμε να γίνουμε ήρωες στον αγώνα της καθημερινότητας. Γιατί είναι και αυτός αγώνας όχι μικρός, που απαιτεί γενναιότητα και αυτοθυσία. Για να κάνει ο καθένας μας, από το δικό του πόστο, το καθήκον του με υπευθυνότητα. Για να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας και να βελτιώνουμε την κοινωνία μας. Φωτεινά παραδείγματα έχουμε.

Στο πρόσφατο παρελθόν, δεν πάνε εκατό χρόνια, οι Έλληνες ταυτίστηκαν με τους ήρωες.

(Τσώρτσιλ: ‘οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες’)
Κάθε φορά, στα δύσκολα, έτσι επιβίωνε αυτός ο τόπος, έβγαζε ήρωες. Και σήμερα αυτή είναι η λύση. Αγώνας και Αυτοθυσία. ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ.