Αείμνηστης Ελένης Κ. Μπόρα.
Πέρασαν 82 χρόνια από την 28η Οκτωβρίου 1940, μια μέρα ένδοξη για την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, για πάντα χαραγμένη στα Ελληνικά χώματα και στις ψυχές των Ελλήνων, και εντυπωμένη στην εθνική και συλλογική μνήμη ως «ΟΧΙ».
Αξημέρωτα της 28ης Οκωβρίου 1940, η Ιταλική Κυβέρνηση μέσω του Ιταλού Πρέσβη Εμμανουέλε Γκράτσι έλαβε την άρνηση να συναινέσει στο τελεσίγραφο που έστειλε στον Έλληνα πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά ζητώντας την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου να καταλάβει στρατηγικά σημεία της Ελλάδος, για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.
Οπως περιγράφει ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του (1945), ύστερα από την ανάγνωση του ιταλικού τελεσίγραφου, ο Μεταξάς του έδωσε την απάντησή του στα Γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) με την ιστορική φράση: «Alors, c’est la guerre» «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο» δηλώνοντας το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα αντίθεσης και αντίστασης, και άρνησης υποταγής.
Ετσι η Ελλάδα ενεπλάκη αμυνόμενη σε πόλεμο, που είχε ουσιαστικά αρχίσει στις 15 Αυγούστου 1940, με τη βύθιση του ευδρόμου "Ελλη".
Η δίνη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου πέρασε και στις σελίδες της ιστορίας μαζί με όλες τις τραγωδίες που δημιούργησε γράφηκαν χιλιάδες ονόματα ηρώων που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία της Ελλάδας.
Η νίκη των Ελλήνων υποστηρίζεται ότι επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς η Γερμανία, βοηθώντας τη σύμμαχό της Ιταλία που έχανε τον πόλεμο με την Ελλάδα, και αναβάλλοντας την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, ενεπλάκη στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα της στη Μάχη της Μόσχας.
Ο χρόνος κύλησε παίρνοντας μαζί του την ηρωική γενιά των πρωταγωνιστών του 1940 και αφήνοντας στους Ελληνες ιερή κληρονομιά την Ελευθερία, τα βιώματα και τις μνήμες των ηρωικών κατορθωμάτων του έπους του 1940 που έγραψαν ιστορία, τραγούδια, ποίηση, λογοτεχνία.
“Ανοίγουν τα παράθυρα
κι όσοι μένουν χαιρετούν αυτούς που φεύγουν
και φεύγουν όλοι.
Γέμισαν οι πόλεις τύμπανα και σημαίες.
Ορθή η αυγή σημαιοστολίζει τα όνειρά μας
κι η Ελλάδα λάμπει μες στα φώτα των ονείρων μας .
Ο ήλιος πλυμένος
με το καθάριο πρόσωπο στραμμένο στον άνθρωπο,
χαιρετάει τους δρόμους που τραβούν στη μάχη.
Αυτοκίνητα περνούν γεμάτα πλήθος.
Αποχαιρετιούνται στις πόρτες και γελάνε
ύστερα ακούγονται τ’ άρβυλα στην άσφαλτο,
το μεγάλο τραγούδι των αντρίκιων βημάτων
που μακραίνει και σβήνει στο βάθος του δρόμου,
ως το βραδινό σταθμό με τα χαμηλωμένα φώτα.
Εκεί τα τρένα περιμένουνε
σφυρίζουν για λίγο έξω από την πόλη,
ακούγονται οι αποχαιρετιστήριοι πυροβολισμοί
κι ύστερα όλα σωπαίνουν και περιμένουν.
Διαβάζουμε τα τελευταία παραρτήματα:
Νικούμε. Νικούμε.
Πάντα νικάει το δίκιο!
Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.
Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο.
Μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.”
Αθήνα, Νοέμβριος 1940, Γιάννης Ρίτσος
Χρόνια Πολλά στην Ελλάδα και στους Έλληνες
Η Γραμματέας
του Συνδέσμου των Απανταχού Σερβαίων Αρκαδίας
"Η Κοίμηση της Θεοτόκου"
