(1898 – 1978), 80  χρόνια εξάρτησης και υποτέλειας της Ελλάδας σε δανειστές τοκογλύφους, με Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο

Η ανθελληνική πολιτική της Γερμανίας, από της συστάσεως του ελεύθερου ελληνικού κρατιδίου έως την επιβολή δυσβάσταχτων δανείων του 1898 

Η Γερμανία πρωτοστάτησε, μεταξύ των Μεγάλων «προστάτιδων» Δυνάμεων,  στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο  με την εγκατάσταση στη Αθήνα  Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής και την δημιουργία των Μονοπωλίων ορισμένων αγαθών 

Κι’ όμως, Γερμανοί ήσαν οι περισσότεροι φιλέλληνες  που αγωνίστηκαν για την Ελλάδα  στην επανάσταση του 1821, όπως Γερμανοί ήσαν και οι περισσότεροι πεσόντες για τα ιδανικά της ελευθερίας

                                                          Γράφει ο συνεργάτης μας Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας.

                                                            Μέλος της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών.

.

Πλούταρχος  Α αιώνας μ.χ.

.

Καταφυγή των σκλαβωμένων Ελλήνων, στους αιώνες της δουλείας από τους βάρβαρους ανατολίτες, ήταν η αναπόληση του ένδοξου παρελθόντος τους που αναζωπύρωνε την ελπίδα, τον πόθο, για την απελευθέρωσή τους. Το  αρχαίο φως ποτέ δεν έσβησε  εντελώς στην Ελλάδα.

 Με τη σκέψη στην κλασική αρχαιότητα  δεν προσέφευγαν μόνο οι σκλαβωμένοι και αναπτέρωναν το κουράγιο τους, αλλά οι πολιτισμένοι ξένοι, όχι όλοι, μάτωναν και αυτοί όταν έβλεπαν τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων να καταδυναστεύονται από βάρβαρο και άξεστο κατακτητή.

Έτσι από τον 16^ο αιώνα κιόλας και μέχρι τον 19^ο οπότε ξεσηκώθηκαν οι ραγιάδες για την ελευθερία τους, πλήθος ξένων ήλθαν  στην καθημαγμένη Ελλάδα και αγωνίστηκαν και πολλοί θυσιάστηκαν για τα ιδανικά της ελευθερίας, δίπλα στους αγωνιστές απογόνους εκείνων των ενδόξων Ελλήνων.

‘Ήσαν οι Φιλέλληνες!  

Οι περισσότεροι από τους Φιλέλληνες τους οποίους κατέγραψε η ιστορία ήσαν Γερμανοί, όπως Γερμανοί ήσαν και οι περισσότεροι νεκροί από αυτούς που έπεσαν στον Αγώνα για την ελευθερία της Ελλάδας. Ο φιλελληνισμός αναπτύχθηκε κυρίως μεταξύ των πνευματικών ιδρυμάτων και του πνευματικού κόσμου γενικότερα, όπως  αναφέρεται και στο τετρακοσίων στοίχων πονεμένο ποίημα, του 15^ου  αιώνα με τίτλο:

«Η Ελλάς κλαίουσα

ικετεύει τη βοήθεια της Ευρώπης,

ιδιαίτερα των Γερμανών».

Ο ρόλος των Γερμανών.

Δεν πέρασαν λίγα χρόνια από την σύσταση του ελεύθερου μικρού κράτους των Ελλήνων, οι Γερμανοί, ναι οι Γερμανοί,   πρωτοστάτησαν για την «διάλυσή» του και την «εξαφάνιση» τού μεγάλου Ελληνικού λαού!  Τα πολιτικά συμφέροντα της Γερμανίας  ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα τού προαιώνιου εχθρού των Ελλήνων και αυτές οι ανθελληνικές πολιτικές είναι εμφανείς μέχρι σήμερα.

Μετά τις μαζικές σφαγές των χριστιανών από τους Τούρκους στην Κρήτη το 1895, ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις συμφωνούσαν με τους επαναστάτες Κρητικούς να δοθεί στο Νησί καθεστώς αυτονομίας, οι μόνοι που αντιδρούσαν πεισματικά ήσαν οι Γερμανοί.

Ο Γεώργιος Σουρής διακωμωδούσε την «δουλική» στάση των ευρωπαίων ηγετών απέναντι στον τούρκο σουλτάνο:

«…Δόξα να ‘χει  ο σουλτάνος,

τ’ όνομά του προσκυνώ,

κάθε της Ευρώπης κράνος

σκύβει μπρός του ταπεινό.

Σκύφτε, Φράγκοι παλληκάρια,

στην Μεγαλειότητά του,

και στ’  αυτιά σας κρεμαστάρια

βάλτε τώρα τα’ π’ αυτά του...».

Ήσαν αρνητικοί οι Γερμανοί γιατί είχαν ύπουλο σχέδιο. Ήθελαν την Ελλάδα χρεωκοπημένη, υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο και επομένως δανειοδίαιτη  ώστε να είναι ευάλωτη στις πολιτικές επιδιώξεις  τους, που ήταν ο έλεγχός τους στα Βαλκάνια και την Ανατολία, τα οποία βρίσκονταν υπό την επιρροή και τον έλεγχο των Άγγλων και των Γάλλων.

Για να εκδιώξουν  τους Αγγλο-Γάλλους έπρεπε να αφανίσουν και την μεγάλη μειονότητα των Ελλήνων που ήταν στο πλευρό τους. Εξωθούσαν λοιπόν την Ελλάδα σε πόλεμο με την Τουρκία, με την βεβαιότητα ότι θα τον έχανε αφού είχαν στελεχώσει τον Τουρκικό στρατό με ικανούς,  εκπαιδευμένους και  εμπαθείς ανθέλληνες Γερμανούς αξιωματικούς, αλλά  και τον εξόπλισαν με σύγχρονο γερμανικό εξοπλισμό.

Πολύ πριν το 1887  οι Γερμανοί είχαν αναλάβει τις επιτελικές θέσεις τού Τουρκικού στρατού αλλά και τα πόστα/κλειδιά  της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ενώ Τούρκοι αξιωματικοί φοιτούσαν στην Στρατιωτική Ακαδημία του Βερολίνου.

Η αναδιοργάνωση του Τουρκικού στρατού από τους Γερμανούς.

Την  αναδιοργάνωση τού Τουρκικού στρατού είχε αναλάβει ο  Γερμανός στρατηγός  φον Γκολτς.

Αυτόν τον Γερμανό στρατηγό τον έκαναν Τούρκο πασά και του έδωσαν τον τίτλο του φον Γκόλτς πασά. Φανατισμένος διακήρυττε ότι «θα θάψει την Ελλάδα!».

Η στενή φιλία των Γερμανών με τους Τούρκους φάνηκε και όταν  ο Γερμανός αυτοκράτορας Κάιζερ (Γουλιέλμος Β’) επισκέφτηκε το 1889  τον φίλο του Τούρκο σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ… και μοίρασε εκατοντάδες παράσημα σε Τούρκους  αξιωματούχους. (Έκανε όπως οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες όταν μοίραζαν καθρεφτάκια στους υπανάπτυκτους ιθαγενείς της Αφρικής).

Το γεγονός ότι ο διάδοχος τού ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνος είχε παντρευτεί την αδελφή τού Κάιζερ πριγκίπισσα Σοφία, δεν επηρέασε ούτε στο ελάχιστο την ανθελληνική πολιτική των Γερμανών.

Εν κατακλείδι, ουδέποτε η Γερμανία σαν μεγάλη δύναμη στήριξε τα ελληνικά συμφέροντα  ακόμη  κι αν αυτά κρίνονταν δίκαια. Αντίθετα στήριξε και συνεχίζει να στηρίζει την Τουρκία γιατί προσβλέπει μέσω αυτής στα οικονομικά οφέλη   από την παρουσία της στη Μέση Ανατολή.

.Χρεοκοπία της Ελλάδος το 1893 και δημιουργία των μονοπωλίων.

Στο μεταξύ η Ελλάδα από τις 10 Δεκεμβρίου 1893 ήταν χρεοκοπημένη και η κυβέρνηση «είχε περικόψει», με νομικά τεχνάσματα,  ένα μεγάλο μέρος τού χρέους.

Η πτώχευση της Ελλάδας το 1893 είχε ως συνέπεια την δημιουργία μιας εταιρίας που διαχειριζόταν τα κρατικά ανά την Ελλάδα Μονοπώλια σε συγκεκριμένα προϊόντα και τα κέρδη από την πώλησή τους τα έστελνε απ’ ευθείας στις ξένες τράπεζες για να αποπληρώνεται το χρέος. Τα Μονοπώλια ήσαν κρατικά καταστήματα τα οποία ελέγχονταν από την Αγορανομία και πωλούσαν τα προϊόντα με την ίδια τιμή σε όλη τη χώρα.

Τα «μονοπωλιακά προϊόντα» ήσαν 5:

το φωτιστικό πετρέλαιο,

το αλάτι,

τα σπίρτα,

οι τράπουλες (παιγνιόχαρτα) και

τα τσιγαρόχαρτα (σιγαρόχαρτα).

 Η μεθόδευση του Ελληνοτουρκικού πολέμου του   1897.

Το χρέος θα αποπληρωνόταν σε 50 χρόνια. Αυτές οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές έγιναν με πρωθυπουργό τον Χαρίλαο Τρικούπη, ο οποίος κήρυξε την πτώχευση της χώρας.  

Οι δανειστές όμως… ήθελαν  τα λεφτά τους και επειδή  η κυβέρνηση είχε περικόψει  την αξία των ομολογιών τού Ελληνικού κράτους, επεδίωκαν πάση θυσία  να τεθεί η Ελλάδα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Οι περισσότεροι κάτοχοι ομολογιών ήσαν Γερμανοί γι’ αυτό είχαν έναν ακόμη λόγο κατά της Ελλάδας.

Για να επιβληθεί όμως στην Ελλάδα διεθνής οικονομικός έλεγχος και να υποταχθεί  στα ύπουλα σχέδιά τους  θα έπρεπε να υποστεί μια ήττα ώστε να βρεθεί στην απόλυτη φτώχια και στην ανάγκη επιβίωσής της. Τότε  θα απομυζούσαν σοβαρό μερίδιο  για πολλά χρόνια από τους ελάχιστους οικονομικούς πόρους της και έτσι θα αποπληρώνονταν τα χρέη της, τα ομόλογά της.

Μετά τέσσερα χρόνια στις 3 Απριλίου του 1897 η Ελλάδα ενεπλάκη   σε πόλεμο με την Τουρκία ο οποίος έληξε μετά από περίπου ένα μήνα στις 7 Μαΐου με νίκη των Τούρκων.

Σκίτσο εκείνης της εποχής. Χαρ. Τρικούπης και Θ. Δεληγιάννης, πρωθυπουργοί

 Τα σύνορα της Ελλάδας τότε ήσαν στη Θεσσαλία και πρωθυπουργός ήταν ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης. Ο Ελληνικός στρατός ηττημένος υποχώρησε από τη Θεσσαλία και ένα μέρος της Στερεάς Ελλάδας.

Το Κρητικό ζήτημα

Αφορμή γι’ αυτό τον πόλεμο ήταν το λεγόμενο «Κρητικό Ζήτημα» δηλαδή η επιθυμία και ο αιματηρός αγώνας των Ελλήνων της Κρήτης να ενωθεί το Νησί με την Ελλάδα που είχε αποτέλεσμα τις σφαγές από τους Τουρκοκρητικούς.

Οι καταστροφικές  συνέπειες τού πολέμου ανάγκασαν την Ελλάδα, προκειμένου να περισώσει ότι ήταν δυνατό, να ζητήσει τη διαμεσολάβηση των Μεγάλων και «προστάτιδων» Δυνάμεων πριν την ολική καταστροφή από τους Τούρκους.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις  ανταποκρίθηκαν  και συνήλθαν στο Λονδίνο για να αποφασίσουν για την τύχη της Ελλάδας. Συμφώνησαν όλοι  εκτός από τη Γερμανία,  της οποίας ο αντιπρόσωπος δήλωσε:

«Πρέπει να υποχρεώσουμε την Ελλάδα να γονατίσει».

Ο σουλτάνος σαν νικητής που ήταν, αξίωνε να επανέλθουν τα σύνορα της Ελλάδας  εκεί που ήσαν το 1831, δηλαδή στη Λαμία.

Εδώ αξίζει να τονισθεί, σύμφωνα με έγκυρο ιστορικό δημοσίευμα,  η σκληρή στάση της Γερμανίας  η οποία:

«ετιμώρει την επαναστατική Ελλάδα…

 επιβάλλουσσα ειρήνην γερμανικήν…

με τα σύνορά της περισσότερον  ανοικτά,

 θα όφειλε, φοβούμενη την επανάληψιν τουρκικών εισβολών, να πληρώνη τους πιστωτάς της…».

Το δάνειο του 1833.

Μη διαφεύγει επίσης το γεγονός ότι οι «προστάτιδες» δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία είχαν συστήσει από το 1859 μια Διεθνή Οικονομική Εξεταστική Επιτροπή η οποία παρακολουθούσε τη δυνατότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει ένα δάνειό της τού 1833.

Αυτή είναι η «κακή μοίρα» της Ελλάδας με τα δάνεια από τότε που δημιούργησε το μικρό ελεύθερο (ελεύθερο μόνο από τους Τούρκους) κρατίδιο!

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1897 η ηττημένη Ελλάδα εξαναγκάστηκε  με τη Συνθήκη Ειρήνης που υπέγραψε, στην καταβολή πολεμικής αποζημίωσης τεσσάρων εκατομμυρίων τουρκικών λιρών.

Οι Τούρκοι απαιτούσαν την άμεση καταβολή της αποζημίωσης.

Παράλληλα  το Φθινόπωρο του 1897 η ελληνική κυβέρνηση συνέστησε δωδεκαμελή ανακριτική επιτροπή για να εξακριβώσει τις αιτίες της ταπεινωτικής ήττας του Ελληνοτουρκικού πολέμου. Σαχλαμάρες!

Δεν κατέληξαν πουθενά!

Επιβολή Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής (ΔΟΕ)

Το επόμενο μήνα άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας της Αυστρίας, της Ρωσίας και της Ιταλίας για επί πλέον  δανεισμό. Στο μεταξύ η Ελληνική κυβέρνηση είχε δηλώσει ότι αδυνατούσε να αποπληρώσει τα ήδη τρέχοντα δάνεια. Οι διαπραγματεύσεις   κατέληξαν την επόμενη χρονιά, στη επιβολή Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής (Δ.Ο.Ε.) και αργότερα την ονόμασαν Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο - 1898. Έτσι με τους νέους όρους τού δανεισμού, οι δανειστές εξασφάλιζαν τη αποπληρωμή των παλιών αλλά και των νέων δανείων.

Πρόεδρος της επιτροπής ορίστηκε ο Βρετανός Εδουάρδος Λω.

Η  Ελλάδα με εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων έλαβε τον Μάρτιο του 1898  δάνειο 170 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων με τόκο 2,5% με υποχρέωση να καταθέσει, από αυτά, αμέσως τα 150 εκατομμύρια για να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις της. Δηλαδή έγινε μια τοκογλυφική ανακύκλωση τού χρέους και αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα.

Οι πολιτικοί μας με απλά λόγια, είναι διαχειριστές τού χρέους το οποίο δεν πρόκειται να ελεγχθεί, ποτέ!  

Για να είναι σίγουροι ότι το χρέος θα εξυπηρετείται, δηλαδή οι πιστωτές «δεν θα έχαναν τα λεφτά τους», ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, αξιολογούσε τις φοροεισπρακτικές ικανότητες των αρμόδιων κρατικών  υπηρεσιών  ώστε να ελέγχουν απόλυτα τις μόνιμες και σίγουρες πηγές εσόδων τις οποίες δημιούργησε.

Αυτές οι πηγές σίγουρων εσόδων ήσαν τα Μονοπώλια ορισμένων αγαθών.

Η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή τού Εδουάρδου Λω έλαβε υπό τον έλεγχό της τα Μονοπώλια της χώρας που διαχειρίζονταν διάφορα προσοδοφόρα προϊόντα  όπως:

 το φωτιστικό πετρέλαιο,

τα σπίρτα,

το αλάτι,

το καθαρό οινόπνευμα,

τον καπνό,

τα τραπουλόχαρτα,

το τσιγαρόχαρτο,

τη σμύριδα της Νάξου

και  ακόμη επέβαλαν

τέλη χαρτοσήμου αλλά και τους

δασμούς του τελωνείου Πειραιά

και στην ανάγκη τους δασμούς  όλων των τελωνείων της χώρας. Αν τα έσοδα από αυτές τις εισπράξεις δεν αρκούσαν τότε τη διαφορά θα κάλυπτε η κυβέρνηση από τον προϋπολογισμό.

Η επιλογή αυτών των  μονοπωλιακών  ειδών έγινε από την Διεθνή Οικονομική Επιτροπή με βάση την πολύ καλή οικονομική απόδοσή τους. .

Τα 3 βασικά μονοπωλιακά προϊόντα.

Τρία ήσαν τα βασικά προϊόντα των οποίων τα κέρδη από την πώλησή τους απέδιδαν σοβαρές εισπράξεις για τους δανειστές.

Τα τραπουλόχαρτα,

τα σπίρτα και

το φωτιστικό πετρέλαιο.

Τα τραπουλόχαρτα (παιγνιόχαρτα) δεν είχε δικαίωμα να τα εκτυπώνει και να τα εμπορεύεται κανένας παρά μόνο το «Κρατικό Μονοπώλιο» που λειτουργούσε υπό τον αυστηρό έλεγχο της Δ.Ο.Ε. Όλες οι συσκευασίες της κάθε τράπουλας ήσαν σφραγισμένες με ειδικές ταινίες ασφαλείας τού Κρατικού Μονοπωλίου. Έτσι τα καταστήματα λιανεμπορίου της χώρας διέθεταν τράπουλες μόνο εφ’ όσον έφεραν αυτή την ταινία. Γνώριζαν οι δανειστές το πάθος των χαρτοπαιχτών γι’ αυτό έβαλαν τις τράπουλες στο μονοπωλιακό είδος.

Το ίδιο έκαναν και με τα σπίρτα (πυρεία). Ήσαν αναγκαία σε κάθε νοικοκυριό, καθώς και σε άλλους χρήστες  αλλά και στους καπνιστές, οπότε το «κουτί τα σπίρτα» συνδέθηκε κυρίως με τον ανδρικό πληθυσμό αφού έπρεπε  οι καπνιστές να έχουν μαζί τους το «πακέτο τα τσιγάρα με τα σπίρτα». Κάθε κουτί έφερε την ταινία με  την σφραγίδα τού Μονοπωλίου και έτσι η διάθεσή τους γινόταν από τα  ιδιωτικά καταστήματα (μπακάλικα κ.λπ.). Οι αναπτήρες που έκαναν την εμφάνισή τους μετά από λίγα χρόνια ήσαν σε πολύ περιορισμένο αριθμό αλλά ήσαν και δύσχρηστοι τον πρώτο καιρό. Όταν όμως τα έσοδα από τα σπίρτα άρχισαν να παρουσιάζουν κάμψη η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή που επόπτευε την Ελληνική οικονομία,  υπέδειξε να ληφθούν μέτρα ώστε να μην γίνεται ελεύθερη πώληση των αναπτήρων. Το 1935 η Ελληνική κυβέρνηση απαγόρευσε την εισαγωγή αναπτήρων για να ενισχυθεί το μονοπώλιο από την πώληση των σπίρτων.

Το φωτιστικό πετρέλαιο ήταν επίσης βασικό είδος ανάγκης για τα ελληνικά νοικοκυριά γιατί χρησιμοποιούσαν τις λάμπες πετρελαίου όταν αντικατέστησαν τα λυχνάρια λαδιού και σε κάποιες περιπτώσεις τις λάμπες ασετιλίνης.

Το ηλεκτρικό ρεύμα ανακαλύφθηκε  πολύ αργότερα και ενώ  διατίθετο με  αρκετές διακοπές,  το 1929  κάλυπτε 250 πόλεις που είχαν πληθυσμό πάνω από 5.000  κατοίκους. Ήταν είδος πολυτελείας. Το 2050 ιδρύθηκε  η ΔΕΗ. Η ελληνική ύπαιθρος ηλεκτροδοτήθηκε πολύ αργότερα, στη 10ετία του 1970! Φαίνεται λοιπόν η αναγκαιότητα του φωτιστικού πετρελαίου το οποίο πωλούσαν και τα μπακάλικα αφού το προμηθεύονταν από το Μονοπώλιο.

Προσοδοφόρο μονοπωλιακό προϊόν ήταν και το αλάτι. Εκτός από το εξάτμιση τού αλμυρού  θαλασσινό νερού  στις αλυκές το αλάτι από την αρχαιότητα  ήταν και προϊόν εξόρυξης.  

Είναι από τα βασικά συστατικά στην μαγειρική αλλά πρωτίστως είναι αναγκαίο στην συντήρηση των τροφίμων. Έγινε στα δύσκολα χρόνια και είδος εμπορευματικής συναλλαγής.

Ο φόρος τού αλατιού πολλές φορές  ήταν διπλάσιος από το κόστος του. Για την αξία του η Διεθνής  Οικονομική Επιτροπή το ενέταξε στο Μονοπώλιο.

Στο κατάστημα του Μονοπωλίου  τού χωριού των Λαγκαδίων Γορτυνίας το «χοντρό αλάτι», ήταν σωρευμένο στη μέση του τσιμεντένιου δαπέδου τού καταστήματος. Με ένα φτυάρι γέμιζαν το ταγάρι (σακούλι) των αγοραστών. Όλοι από τα γύρω χωριά αγόραζαν πέντε – δέκα… κ.λπ. οκάδες αλάτι για να συντηρήσουν, οι κτηνοτρόφοι τα τυριά τους και όλα τα νοικοκυριά το παστό από τα χοιρινά

Έτσι γινόταν!

Η φτωχολογιά  ξεπλήρωσε το χρέος!

Ένα άλλο μοναδικό προϊόν στην Ευρώπη και από τα λίγα στον κόσμο, που γι’ αυτή την μοναδικότητα το «έβαλαν στο μάτι» οι δανειστές «τοκογλύφοι» ήταν η σμύριδα της Νάξου. Ήταν μοναδικό ορυκτό πέτρωμα από την αρχαιότητα. Λέγεται και «ναξία σκόνη» ή «ναξία γη». Την αναφέρει ο Ησίοδος τον 7^ο αιώνα και ο Ηρόδοτος τον 5^ο αιώνα π. Χ.

Ο Διοσκουρίδης την περιγράφει ως

«σμύρις λίθος εστίν, ή τας ψήφους οι δακτυλιογλύφοι αμήχουσι».

Η σμύριδα της Νάξου προπολεμικά αντιστοιχούσε στο 80%  των εισοδημάτων του Ελληνικού Κράτους από τις εξαγωγές. Σήμερα κατασκευάζουν τεχνητή σμύριδα. Γνωστό είναι το σμυριδόχαρτο.

.Οι εκπρόσωποι των δανειστών μας και το μέγαρο της προεδρίας.

Οι εκπρόσωποι των δανειστών ήσαν:

ο Τέστα της Γερμανίας,

ο Λόου της Βρετανίας και

ο Λετάν της Γαλλίας.

Για να έχουν τις ανέσεις τους και να μην…  «δυσανασχετούν» οι «αποικιοκράτες» ελεγκτές μας, οι κυβερνώντες τούς έχτισαν στο καλύτερο σημείο της Αθήνας ένα ειδικό μέγαρο όπου έδρευαν. Πρόκειται για το σημερινό Μέγαρο της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

Ο  46χρονος διακεκριμένος οικονομολόγος Άγγλος Εδουάρδος Λω ως πρόεδρος της Επιτροπής, ενώ στην αρχή είχε πολύ κακές διαθέσεις για την Ελλάδα, με την πάροδο του χρόνου απεδείχθη πολύ θερμός φιλέλληνας!  Το 1892 ενώ βρισκόταν στην Ιρλανδία έλαβε την εντολή να μεταβεί σύντομα στην Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστική η αντίδρασή του:

«Να με πάρουν απ’ εδώ για την Ελλάδα!

Πώς να μεταβεί κανείς εις αυτήν την χώραν;

Ουδέποτε εσκέφθην της υπάρξεώς της!».

Δεχόταν όμως και αναγνώριζε στους Έλληνες την υπερηφάνεια που είχαν για το ένδοξο παρελθόν τους. Δηλαδή η αρχαία κλασική Ελλάδα επηρέασε θετικά τον σκληρό επιτηρητή εφαρμογής των σκληρών οικονομικών ελέγχων και της είσπραξης των συμφωνηθέντων κεφαλαίων για την αποπληρωμή τού χρέους.

Το περιβάλλον δεν ήταν καθόλου φιλικό  αφού οι «προστάτιδες» δυνάμεις, δηλαδή οι δανειστές,  είχαν επιβάλει τόσο σκληρούς όρους που στην δύσμοιρη Ελλάδα είχε καταστεί σχεδόν αδύνατη η οικονομική της ανάπτυξη, αφού τα ταμεία ήσαν άδεια και οι ετήσιοι προϋπολογισμοί ήσαν ελλειμματικοί.  

Στην Ελλάδα όμως που ήλθε ο Εδουάρδος Λω γνώρισε τους Έλληνες και εντυπωσιάστηκε από τις ομορφιές της χώρας. Συνέταξε μάλιστα και  μια Έκθεση που δήλωνε την πεποίθησή του πως:

 «η μέλλουσα ευμάρεια στην Ελλάδα τελικά θα λάβει καλλίτερη όψη,

χάριν της αμέμπτου και ανεκτιμήτου ακεραιότητας των πολιτικών ανδρών,

όλων των πολιτικών αποχρώσεων».

Ψέματα! Μάλλον τον πλησίασαν υποτακτικά οι πολιτικοί άνδρες και κατά την γνωστή πάγια και διαχρονική τακτική τους   τον παραπλάνησαν. Αυτό διαπιστώνεται και από το γεγονός ότι την επόμενη χρονιά, το 1893, η Ελλάδα πτώχευσε και πάλι οπότε και οι εκτιμήσεις τού Εδουάρδου διαψεύστηκαν εντελώς.

Ο Σερ Εδουάρδος Λω και η ελληνίδα Λαίδη Λω.

Ο Εδουάρδος Λω αγάπησε την Ελλάδα για το εξαίσιο κάλλος της αλλά αυτή η αγάπη είχε αρχή στον έρωτά του για τα θέλγητρα της έξυπνης, φιλόδοξης, Αθηναίας καλλονής Αικατερίνης Χατζοπούλου. Ήταν αδελφή τού αρχηγού Στρατιάς της Μικράς Ασίας Γεωργίου  Χατζανέστη ο οποίος ήταν μεταξύ των έξι που εκτελέστηκαν,  ως υπαίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής το 1922. Ο Λω παντρεύτηκε την Αικατερίνη σχεδόν κρυφά για να αποφύγει την πιθανή κατηγορία ότι μεροληπτούσε υπέρ της Ελλάδας. Ο Σερ  Εδουάρδος Λω μετά το γάμο έδωσε στη Αικατερίνη τον τίτλο της Λαίδης. Πρόκειται για τη πολυσυζητημένη στην Αθηναϊκή κοινωνία «Λαίδη Λω».

Ο όψιμος φιλέλληνας Εδουάρδος Λω όταν πέθανε με επιθυμία του ετάφη με τιμές στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Οι Αθηναίοι έδωσαν το όνομά του και σε ένα μικρό δρόμο στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Αποχώρηση από τη Δ.Ο.Ε. κάποιων δανειστών.

Από τους δανειστές-τοκογλύφους η Γερμανία και η Αυστρία απομακρύνθηκαν από την Δ.Ο.Ε.  κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1914, όταν αιματοκύλησαν την Ευρώπη. Η Ρωσία αποχώρησε οικιοθελώς με την επικράτηση των κομουνιστών το 1917 και η Ιταλία επίσης αποχώρησε το 1919. Έμειναν η Αγγλία και η Γαλλία που απομυζούσαν τον κόπο των Ελλήνων της καθημαγμένης Ελλάδας, όπως την κατάντησαν αποτυχημένες στρατηγικές.

Η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή έλεγχε τα οικονομικά της Ελλάδας μέχρι το 1978, οπότε καταργήθηκε.

Οι δανιστές και οι συνέπειες του δανεισμού.

Τις οδυνηρές συνέπειες τού δανεισμού, μας τις… υπενθυμίζουν οι ένδοξοι πρόγονοί μας, αλλά… ποιός τους ακούει;

Ο Πλούταρχος τον Α’ αιώνα,  στα περί των «Ηθικών»  αναφέρεται  σε ένα  σύγγραμμα:

«περί του μη δειν δανείζεσθαι»,

γιατί  «το δανείζεσθαι της εσχάτης αφροσύνης  και μαλακίας εστίν»,

δηλαδή ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας. Στη συνέχεια επεξηγεί την ψυχολογία των οφειλετών και των δανειστών.

Οι οφειλέτες:

«Οι οφειλέτες είναι δούλοι   όλων των δανειστών τους.

Είναι δούλοι δούλων αναιδών  βάρβαρων και βάναυσων».

Οι δανειστές:

«μετατρέπουν την αγορά σε κολαστήριο για τους οφειλέτες,  σαν όρνεα τους κατακρεουργούν

και τους κατασπαράζουν,  βυθίζοντας το ράμφος στα σωθικά τους».

 (ΧΙΜ)