Από το ιστολόγιο της Μαρ. Αθ. Μαραγκού.

Και ήρθε ο κορωνοϊός, ή κατ’ άλλους επιμένοντες εσφαλμένα κορωναϊός, και τα σάρωσε όλα, τα ήδη σαρωμένα. Ενέσκηψε, για την ακρίβεια, αυτή είναι μια ταιριαστή λέξη, αλλά πολύ ταλαιπωρημένη, παρεούλα με τόσες άλλες, η οποία χρησιμοποιείται, κατά τα λεξικά, για δυσμενή φαινόμενα, για ό,τι εμφανίζεται αιφνιδιαστικά και πλήττει με ορμή. Μολαταύτα, ακόμη και η υπουργός μας Πολιτισμού εκσφενδόνισε το αμίμητο: «Πρέπει να ενσκήψουμε στο πρόβλημα». Άλλο όμως το «ενσκύβω», δεν υπάρχει βέβαια τέτοιο ρήμα, που πιθανότατα το παίρνουν από το σκύβω, και άλλο το ενσκήπτω.

Μια αυθαίρετη λεξιθηρία λαμβάνει χώρα ανερυθρίαστα. Τοιουτοτρόπως ξεπηδούν σωρηδόν νεόπλαστες λέξεις, νεοπλάσματα μπορεί, κακοήθεις όγκοι ούτως ειπείν. Έχει δοθεί η άδεια από όλους τους ιθύνοντες και μη για τη σύληση της γλώσσας μας.

Το εκνευριστικό «έχει να κάνει», αντί του αφορά ή άλλων αντίστοιχων λέξεων που είναι οι πιο ενδεδειγμένες, δίνει και παίρνει διά πάσαν νόσον (μη εξαιρουμένης της υπουργού Παιδείας). Το έως (μέχρι) τονίζεται πάντα εώς Σάββατο, επί παραδείγματι. Γιατί και τα άρθρα είναι πλέον περιττά. Το διαζευκτικό «ή», που έχει τόνο για να ξεχωρίζει, γίνεται άρθρο θηλυκό, παραδείγματος χάριν «η μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων». Πάει το νόημα πέταξε. Από την άλλη, το ρήμα, το υποκείμενο και το αντικείμενο κάνουν βόλτες στην πρόταση χωρίς καμιά ακολουθία, με αναπόφευκτη συνέπεια να χάνεται κάθε συνειρμός, κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο των εννοιών που θέλουν να εκφρασθούν, αλλοιώνοντας και τη δομική φυσιογνωμία της Ελληνικής.

Πολλές φορές μεταφέροντας άρπα κόλλα ειδήσεις, που ποτέ δεν τις διορθώνουν, ειδικά αν βολεύει την κοντόθωρη πολιτική ματιά τους, βυσσοδομούν, πολλάκις με αγοραία γλώσσα –και καλά για να μπουν στον σφυγμό του λαού– χωρίς αιδώ, χωρίς καν τον κόπο να ψάξουν κανένα λεξικό, πατούν τη σκανδάλη και όποιον πάρει ο Χάρος. Είναι σκοτεινοί και μαύροι παντογνώστες, τρομάρα τους. Εκφωνούν τις ειδήσεις, όχι μόνον αυτοί αλλά και όλα τα άλλα τα σοσιαλμιντιακά κοκόρια, χωρίς ορθό τονισμό και χρωματισμό των λέξεων, όπως πρέπει (σάματις καταλαβαίνουν τι διαβάζουν), ενώνοντάς τες δυο τρεις μαζί, χωρίς κόμματα, χωρίς τελείες, και έτσι τα νοήματα μαζί με τα συναισθήματα και τις ίδιες μας τις σκέψεις, που αναπόφευκτα εκρέουν από τη γλώσσα μας, μπαίνουν στον αναδευτήρα κι από τη σύνθλιψη ξεπηδάει ένα εξωραϊσμένο τιποτένιο τίποτα. Α, να μην ξεχάσουμε και τους απίστευτους σολοικισμούς, αυτών καλέ που πολυβολούν ασύστολα καμωνόμενοι ότι είναι οι απόλυτοι φωστήρες. Εδώ συμπεριλαμβάνονται σε οποιαδήποτε ατασθαλία της γλώσσας σχεδόν συλλήβδην οι πολιτικοί, από τους πρώτους διδάξαντες στο έγκλημα που συντελείται.

Οι διανοούμενοι, από την άλλη, σαν εφησυχασμένοι εδώ και καιρό, απαθείς,  ανεκτικοί, λοιδορούν επιπλέον τις φωνές εν τη ερήμω, παραχωρώντας με άνεση την άδειά τους  και το δικαίωμα για οτιδήποτε κακό χτυπά τη γλώσσα. Μάλλον το θεωρούν γραφικό το όλον και το διασκεδάζουν. Εξάλλου, αυτοί –όσοι τέλος πάντων– κατέχουν τη γνώση, ίσως ως μυστικό, και, σαν πάπες, με το αλάθητό τους, αγναντεύουν αφ’ υψηλού το τεράστιο σύμφυρμα μιας πολύ ανησυχητικής, ας το πούμε ήπια, ανοησίας. Για τους δασκάλους και τους καθηγητές δεν υπάρχουν λόγια, τους ακούμε, ουκ ολίγες φορές, να εμπλουτίζουν με μια μαργαριταροφορία τη γλώσσα μας, τρομακτική θα ομολογούσαμε. Πού ξέρεις, μερικοί από αυτούς πιθανώς να διδάσκουν στις διάσπαρτες ανά την επικράτεια κατ’ ευφημισμόν πανεπιστημιακές σχολές. Σε αυτές που οι φοιτητές για να εισαχθούν ντε και καλά εκεί αρκεί να έχουν γράψει μέσο όρο 0,6 σε όλα τα μαθήματα, τα σαΐνια! Ας είναι καλά τα υπουργεία Παιδείας που διαχρονικά συντηρούν αυτό το αίσχος, δίνοντας και συγχαρητήρια στους επιτυχόντες.