Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα
Αφιερώνεται την τρίτη Κυριακή του μηνός Ιουνίου κάθε έτους .
(Εφέτος, 2023, είναι στις 18 Ιουνίου)
«Δεν πειράζει πατέρα, τέλεψες το χρέος σου:
γέννησες γιο ανώτερό σου.
Στάσου εδώ σημαδούρα.
Εγώ θα πάω πιο πέρα».
Νίκος Καζαντζάκης
Γράφει ο συνεργάτης μας Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας.
Μέλος της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών.
Είναι διαπιστωμένο ότι στις δύσκολες στιγμές της ζωής του ο μέσος νεοέλληνας προσφεύγει, για να βρει απαντοχή, στην Θεία Δύναμη, ζητώντας βοήθεια για την αντιμετώπιση των πολλών δυσεπίλυτων καμιά φορά δύσκολων καταστάσεων ή προβλημάτων του.
Οι ανατολικοί λαοί έχουν μια άλλη, εξαιρετική θα λέγαμε, συνήθεια, όπως την διηγήθηκε ένας λόγιος, καπετάνιος ο οποίος ταξίδευε με τα καράβια σ’ όλο τον κόσμο και κατέγραφε τούς πολιτισμούς των λαών
Είπε ο καπετάνιος:
«μου έκανε μεγάλη εντύπωση, εκεί στους ανατολικούς λαούς που ταξίδευα,
όταν τούς έβλεπα στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους,
να ατενίζουν τη φωτογραφία τού εκλιπόντος πατέρα τους,
και σε μια διαλεκτική σχέση μαζί του να ζητούν νοερά τη βοήθειά του!».
Αυτή η αφήγηση ήταν εντυπωσιακή, οπωσδήποτε τουλάχιστον μεταξύ των συνομιλητών του, αλλά έλαβε άλλη διάσταση όταν ένας, δικηγόρος από εκείνη την συντροφιά, έδειξε την ανηρτημένη ψηλά στο γραφείο του, φωτογραφία τού πατέρα του και είπε με απεριόριστο σεβασμό:
«και εγώ όταν έχω αναλάβει μια δύσκολη υπόθεση στα δικαστήρια συνομιλώ σιωπηλά με τον αείμνηστο πατέρα μου, που ήταν δικηγόρος και ιδρυτής τού γραφείου μου. Ζητώ τη βοήθειά του:
«πατέρα τι να κάνω τώρα;
πώς να χειριστώ την υπόθεση;».
Αυτά τα είπε συνοπτικά και ο Αμερικανός συγγραφέας Τσακ Παλανιούκ:
«οι γονείς (ο πατέρας) είναι σαν τον Θεό:
θέλεις να ξέρεις ότι υπάρχει κάπου
και θέλεις να έχει καλή γνώμη για σένα,
αλλά τον καλείς μόνο όταν χρειάζεσαι κάτι!».
Ο Μ. Αλέξανδρος για τον πατέρα.
Η αναφορά στον πατέρα απαντάται και στη φράση του Μεγάλου Αλεξάνδρου όταν είπε ότι:
«εις μεν τον πατέρα μου οφείλω το ζην,
εις δε τον διδάσκαλό μου το ευ ζην»,
δηλαδή στον πατέρα μου οφείλω ότι ζω και στον δάσκαλό μου ότι ζω καλά. Σημειώνεται ότι πατέρας τού Μ. Αλεξάνδρου ήταν ο Φίλλιπος ο Β’ και διδάσκαλος του ο Αριστοτέλης.
Οι σύγχρονοι δάσκαλοι βέβαια ερμηνεύοντας τη φράση τού στρατηλάτη, λέγοντας πατέρα εννοούν, πολύ σωστά και τους δύο γονείς!
Ο Μαίανδρος για τον πατέρα.
Ο αρχαίος ποιητής Μαίανδρος, που έζησε τον 4ο αιώνα π.Χ. έλεγε πως:
«πατήρ ο θρέψας κουχ ο γεννήσας πατήρ»,
δηλαδή πατέρας είναι αυτός που σε μεγαλώνει και όχι ο φυσικός γονιός (αν δεν σε μεγαλώνει).
Πράγματι, ενώ πατρότητα κατ’ αρχήν λέμε την ιδιότητα του πατέρα που είναι απόρροια του φυσικού γονέα, όμως κατά τον Μαίανδρο αλλά και από τις εμπειρίες της ίδιας της ζωής, πραγματική πατρότητα είναι η προσφορά ενός συγκεκριμένου άνδρα, στην ανάπτυξη ενός παιδιού σε όλα τα ηλικιακά στάδια της ζωής του και σε όλες τις παραμέτρους της, όπως την πνευματική καλλιέργεια, την συναισθηματική, την κοινωνική κ.λπ. ολοκλήρωσή του.
Αυτός ο άνδρας μπορεί να είναι ο θείος, ο ανάδοχος, ο πατριός, ο παππούς ή όποιος άλλος σύμφωνα με το νόμο.
Ο Βίκτωρ Ουγκώ και η Άννι Σέξτον.
Ο πολύς Γάλλος φιλέλληνας, συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει: «υπάρχουν πατεράδες που δεν αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά δεν υπάρχει παππούς που να μην λατρεύει τα εγγόνια του».
Εν προκειμένω πού θα αποδόσεις την πατρότητα των εγγονών; Ασφαλώς στον παππού.
Είναι και η Αμερικανίδα ποιήτρια Άννι Σέξτον η οποία έδωσε συναισθηματική χροιά στην πατρότητα με το λόγο της:
«δεν έχει σημασία ποιος ήταν ο πατέρας μου,
αυτό που έχει σημασία είναι ποιός θυμάμαι ότι ήταν».
Ο Ιωσήφ ως πατέρας.
 |
|
Ο Μνήστωρ (μνηστήρας) της Θεοτόκου, πρόσφερε την «ανθρώπινη – γήινη πατρότητα» στον μικρό Ιησού! |
Το μεγαλείο της πατρότητας ενυπάρχει στον Ιωσήφ, τον υπερήλικα, χήρο με εφτά παιδιά, Μνήστορα (μνηστήρα) και όχι σύζυγο, τής δεκατριάχρονης κατά την μνηστεία, Μαρίας της Θεοτόκου.
Ο Ιωσήφ της πρόσφερε προστασία και τα εφόδια προς το ζην.
Μόλις τις ημέρες πριν την γέννηση του Ιησού, πληροφορήθηκε με έκπληξη για τη κυοφορία της και φυσικά την απέδωσε σε αποτέλεσμα εξωσυζυγικής σχέσης.
Τότε προς στιγμήν, θέλησε με μυστικότητα να διαλύσει την μνηστεία. Θα το έπραττε με μυστικότητα, επειδή γνώριζε τις συνέπειες τού ιουδαϊκού νόμου για τις μοιχαλίδες (διαπόμπευση και λιθοβολισμός), ώστε να μην υποστεί η Μαρία τις συνέπειες τού νόμου.
«Δίκαιος ών και μη θέλων αυτήν παραδειγματίσαι,
εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν». (Ευαγγέλιο Ματθαίου).
Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, επειδή τον κατεδίωκε για να τον φονεύσει ο βασιλιάς Ηρώδης των Ιουδαίων, ο Ιωσήφ πρόλαβε, αφού ενήργησε μετά από όνειρό του, και τον έσωσε γιατί τον φυγάδευσε με την μητέρα του Μαρία στην Αίγυπτο. Εκεί παρέμεινε μέχρι το θάνατο τού βασιλιά, οπότε εξέλειπε ο κίνδυνος και ο «γήινος πατέρας» με ασφάλεια και με την «πατρική» φροντίδα του, τούς επανέφερε στην γενέτειρα γη.
Ο Ιωσήφ υπάκουσε στην Θεία εντολή, «κατ’ όναρ», (στο όνειρό του): «Εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και φεύγε εις Αίγυπτον,
και ίσθι εκεί έως αν είπω σοι.
Μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον τού απολέσαι αυτό»,
(Ευαγγέλιο Ματθαίου).
Στο πρόσωπο αυτού τού ευσεβούς ανθρώπου ο Ιησούς ως βρέφος και μέχρι της ηλικίας των δώδεκα (12) ετών, έτυχε της προστασίας, της φροντίδας και οπωσδήποτε της (γήινης) πατρικής, ανθρώπινης ζεστής αγκαλιάς.
Ρωμαϊκή Ελεημοσύνη.
Συγκλονιστική επίσης είναι η αναπαράσταση του ρωμαϊκού θρύλου της Περό και του Κίμωνα, όπως επίσης και του Έλληνα Νόνου όπου αναπαριστάται η Ηερίη και ο Τέκταφος. Είναι παραστάσεις οι οποίες καταδεικνύουν την απόλυτη αγάπη της θυγατέρας προς τον ανήμπορο πατέρα της. Το θρύλο, της Ρωμαϊκής παράστασης, τον περιέγραψαν σε διηγήσεις τους οι Ρωμαίοι, ο ιστορικός Μάξιμος (Βαλέριος (31 μ. Χ.) και ο δικηγόρος Πλίνιος ο Νεότερος (61 μ. Χ.).
Πρόκειται για συγκλονιστική σκηνή όπου η κόρη Περό επισκέπτεται τον σιδηροδέσμιο και καταδικασμένο να πεθάνει από ασιτία (πείνα) και χωρίς νερό (δίψα) πατέρα της Κίμωνα, δίνοντάς του ζωή, προσφέροντάς του από το γυμνό στήθος της να θηλάσει το μητρικό γάλα της! Η σκηνή συναντάται αρχικά σε τοιχογραφία αγνώστου ζωγράφου του 1ου αιώνα μ. Χ. στην Πομπηία.
Σημειώνεται ότι στην Οικουμενική Σύνοδο του Τριδέντου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (1545- 1563), απαγορεύτηκε το γυμνό στην χριστιανική τέχνη, οπότε αναπαρήγαγαν την αναφερόμενη παράσταση, μεταγενέστερα κατά το 17ο αιώνα πολλοί εικαστικοί καλλιτέχνες, προσδίδοντας την ονομασία «ρωμαϊκή ελεημοσύνη».
Στο μεταξύ ο Έλληνας χριστιανός, ποιητής της Αιγύπτου Νόννος, τον 5ο αιώνα μ. Χ. περιγράφει στα «Διονυσιακά» (Εκδόσεις Κάκτος, 5ος τόμος), με συγκλονιστικό τρόπο, την θεάρεστη πράξη, όπου η Ηερίη παραπλανεί τούς φρουρούς τού φυλακισμένου πατέρα της Τέκταφου, καταδικασμένου σε θάνατο από ασιτία, και αφού εισέρχεται στο δεσμωτήριο, τον σώζει προσφέροντάς του το μητρικό γάλα της!
Με την πρώτη ματιά οι αναπαραστάσεις δείχνουν την αγάπη της κόρης προς το πατέρα της και ας τις γενικεύουν οι ζωγράφοι λέγοντάς πως πρόκειται για «ρωμαϊκή ελεημοσύνη».
.Καθιέρωση παγκόσμιας ημέρας για τον πατέρα.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα η διεθνής κοινότητα στην επιθυμία να τιμήσει τον «πατέρα» και την συμβολή του στην σωστή ανάπτυξη των παιδιών στην οικογένεια και κατ’ επέκταση στην επιρροή του στην κοινωνία, καθιέρωσε την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου κάθε έτους ως «Παγκόσμια Ημέρα τού Πατέρα». Το 2023 η ημέρα αυτή της τιμής για τον «πατέρα» είναι η 18η Ιουνίου. Αποτελεί αξίωμα ο σεβασμός προς τον πατέρα, όπως διατυπώνεται και από τον θεοδίδακτο λόγο:
«εν έργω και λόγω τίμα τον πατέρα σου,
ίνα επέλθη σοι ευλογία παρ’ αυτού.
Ευλογία γαρ πατρός στηρίζει οίκους τέκνων».
Δηλαδή με έργα και με λόγια να εκδηλώνεις τον σεβασμό σου προς τον πατέρα. Έτσι θα έχεις την ευχή του η οποία γίνεται ευλογία και στήριγμα στα σπίτια των παιδιών του!
Η ημέρα τιμής του «πατέρα» επισκιάζεται από την αντίστοιχη ημέρα της «μητέρας», μπορεί και να περνάει απαρατήρητη από πολλούς, έχει όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Μέσα σ’ αυτό το δωρικό περιβάλλον που δημιουργείται, δεν έχει εμπορευματοποιηθεί όπως η ημέρα της «μητέρας»!
Ίσως αυτό να ταιριάζει στον διαφορετικό ανδροπρεπή ρόλο του, που τον αναγκάζει να εργάζεται και να απουσιάζει πολύ από το σπίτι, γι’ αυτό και «παραγκωνίζεται» κατά κανόνα στο θεσμό της οικογένειας.
(Κράτα γερά, χαμάλη - κουβαλητή!).
Οι λίγες ευχές που δέχεται από τους λίγους που ίσως θα τον θυμηθούν, φρονούμε πως τού είναι αρκετές. Επιθυμία του είναι, τις πολλές ευχές και τις ανθοδέσμες ας τις προσφέρουν στις «μητέρες». Το «ιερότερο» πρόσωπο γι αυτόν είναι η μάνα του!
Θα λέγαμε λοιπόν πως η «Ημέρα τού Πατέρα» είναι συμπληρωματική της «Ημέρας της «Μητέρας».
Και οι δύο αυτές ημέρες απόδοσης τιμής στους γονείς έχουν την αρχή τους στην Αμερική και η αιτία που καθιερώθηκαν και οι δύο είναι διαφορετικά θλιβερά γεγονότα.
Το 1907 η Αν Τζάρβις άρχισε τις προσπάθειες να καθιερωθεί «Ημέρα της Μητέρας», θέλοντας να τιμήσει την μητέρα της που είχε πεθάνει και η οποία αμέσως μετά τον καταστροφικό Εμφύλιο Πόλεμο της Αμερικής (1861-1865), οργάνωσε την ημέρα «Φιλίας της Μητέρας» κατά την οποία πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση μητέρων με σκοπό να προωθήσουν τη συμφιλίωση, να διδαχθούν πώς να μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους και να προωθήσουν τις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Σημειώνεται εδώ πως οι Αρχαίοι Έλληνες, πρωτοπόροι όλων, τιμούσαν και τις μητέρες!
Η ιδέα της «Ημέρας τού Πατέρα» έχει την ιστορική βάση της σε μια τραγωδία η οποία συνέβη στη Αμερική τον Δεκέμβριο του 1907, όπου 210 άνδρες ανθρακωρύχοι έχασαν τη ζωή τους στο ορυχείο. Είναι γνωστή ως «Τραγωδία του Μόνογκα» της Βιρτζίνιας. Οι 210 θυσιασθέντες πατέρες έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα για την επιβίωση των παιδιών τους και γενικότερα της εξασφάλισης των αναγκαίων για τις οικογένειές τους.
Στις 5 Ιουλίου της επόμενης χρονιάς 1908, η Αμερικανίδα Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον, πραγματοποίησε εκδήλωση στο Φέαρμοντ της Βιρτζίνια, επιθυμώντας να τιμήσει τη μνήμη των 210 νεκρών πατέρων τού ορυχείου στο Μόνογκα τον προηγούμενο Δεκέμβριο. Πιστεύεται ότι η Κλέιτον επέλεξε η «Ημέρα του Πατέρα» με αφορμή την αντίστοιχη «Ημέρα της Μητέρας» για την οποία έγινε εκδήλωση τιμής την ίδια χρονιά.
Λόγω σοβαρών γεγονότων που συνέβησαν στην Βιρτζίνια την ημέρα της εκδήλωσης, η ημέρα για τον «πατέρα» πέρασε στο περιθώριο και δεν επανελήφθη στα επόμενα χρόνια.
Μια άλλη Αμερικανίδα αγωνίστηκε ώστε να καθιερωθεί η «Ημέρα του Πατέρα». Ήταν η κόρη τού Γουίλιαμ Σμαρτ, ο οποίος στη διάρκεια τού Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου ήταν βετεράνος λοχίας πυροβολικού στο στρατό των Νοτίων. Η κόρη λοιπόν τού πολύτεκνου λοχία, Σονόρα Σμαρτ αφού έμαθε ότι υπήρχε «Ημέρα της Μητέρας», θέλησε να καθιερωθεί αντίστοιχη και για τον «πατέρα», μια διεθνής ημέρα προς τιμήν όλων των βετεράνων πατέρων του Εμφυλίου. Το κίνητρό της ήταν να τιμηθούν οι πατέρες στο πρόσωπο τού δικού της πατέρα, τον οποίο συνέδραμε στην ανατροφή των αδελφών της αφού η μητέρα της πέθανε σε μια γέννα. Πρότεινε μάλιστα να καθιερωθεί ως «Ημέρα του Πατέρα» η 5η Ιουνίου, ημερομηνία γέννησης του πατέρα της.
Από γυναίκες λοιπόν της Αμερικής, θεμελιώθηκαν τα κρηπιδώματα πάνω στα οποία καθιερώθηκε η «Ημέρα του Πατέρα», με πρώτο κίνητρό τους να τιμήσουν τον πατέρα τους.
Πέρασε από πολλά στάδια μέχρι την τελική επισημοποίηση διεθνώς της «Ημέρας τού Πατέρα».
Το 1913 καταψηφίστηκε στην Αμερική από το φόβο πιθανής εμπορευματοποίησης της τιμητικής ημέρας που θα οριζόταν.
Το 1916, την επόμενη ημέρα μιας αποτυχημένης προσπάθειας να επισημοποιηθεί από το Κογκρέσο η γιορτή για το «πατέρα», ο πρόεδρος της Αμερικής Γούντροου Ουίλσον δεν απέρριψε την ιδέα της γιορτής και μάλιστα πραγματοποίησε συγκεκριμένη ομιλία με θέμα την «Ημέρα του Πατέρα».
Μετά οκτώ χρόνια, το 1924 ο πρόεδρος της Αμερικής Κάλβιν Κούλιτζ πρότεινε για τη χώρα του να καθιερωθεί μια ημέρα τιμής για τον «πατέρα», αλλά η πρόταση… έμεινε στα χαρτιά, δεν έγινε στην πράξη τίποτα.
Πολύ αργότερα το 1966 ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον υπέγραψε το πρώτο διάταγμα με το οποίο καθιερώθηκε επίσημα η τρίτη Κυριακή κάθε έτους να αφιερώνεται στην «Ημέρα του Πατέρα».
Το 1972 ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον καθόρισε, οριστικά πλέον, να είναι μονίμως εθνική εορτή της Αμερικής αυτή του «πατέρα».
Ημέρα του πατέρα στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα η «Ημέρα του Πατέρα», μπορούμε να ‘πούμε ότι καθιερώθηκε το 1972 από διαζευγμένους πατέρες, ύστερα από ενέργειες τού Συλλόγου τους, τον οποίο Σύλλογο δημιούργησαν με στόχο την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥ.Γ.Α.Π.Α.).
Επειδή υπήρχε κατά κανόνα μια απαξίωση τού ρόλου τού διαζευγμένου «πατέρα», κυρίως στα θέματα ψυχολογικής στήριξης των παιδιών και άλλων προβλημάτων που ήσαν συνέπεια των διαζυγίων, οργανώθηκαν οι διαζευγμένοι πατέρες επιδιώκοντας λύσεις από τη Δικαιοσύνη.
Η «Ημέρα του Πατέρα» βλέπουμε ότι για να καθιερωθεί σε μια σειρά κρατών, όχι σε όλα, πέρασε από πολλά στάδια και εν τέλει δεν έχει παγιωθεί στη γενική συνείδηση τού κόσμου, ούτε στο σύνολο των ίδιων των πατέρων, γι’ αυτό και είναι στη σκιά της «Ημέρας της Μητέρας».
Ο σεβασμός πάντως, των παιδιών προς τον πατέρα αλλά και προς τη μητέρα, περιέχεται στη θεία εντολή:
«τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου,
ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης».
Ο πατέρας στη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.
Στη θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων κυριαρχούσε η έννοια του «πατέρα» στο πρόσωπο του Δία μεταξύ των θεών, όπως και στις σύγχρονες παραδοσιακές κοινωνίες ο «πατέρας» είναι το κυρίαρχο πρόσωπο. Στη χριστιανική θεολογία ο Πατέρας αποτελεί την αρχή της θεότητας, ενώ η ανθρώπινη πατρότητα είναι εικόνα της θείας πατρότητας. Ο Θεάνθρωπος το λέγει και ο λόγος του καταγράφεται στο Ευαγγέλιο τού Λουκά:
«τίνα δε εξ υμών τον πατέρα αιτήσει ο υιός άρτον,
μη λίθον επιδώσει αυτώ;
Ή και ιχθύν, μη αντί ιχθύος όφιν επιδώσει αυτώ;».
(Ποιος δε πατέρας από εσάς, όταν το παιδί τού ζητήσει ψωμί, θα τού δώσει λιθάρι ή όταν τού ζητήσει ψάρι, μήπως αντί για ψάρι τού δώσει φίδι;).
Επιστολή πατέρα στο γιό.
Με αφορμή λοιπόν την «Ημέρα του Πατέρα», ας θυμηθούμε το χρέος μας σ’ αυτόν που «πάλεψε για να μας ‘αναστήσει’». Δεν θέλει λουλούδια!
Τα λέει όλα μια τετριμμένη, αλλά πάντα επίκαιρη επιστολή ενός ανώνυμου ηλικιωμένου πατέρα προς το γιο του, που κάνει τον γύρο του ψηφιακού διαδικτύου. Με απλό και συναισθηματικό λόγο ο πατέρας επιτυγχάνει να κλείσει όλο τον κύκλο της ζωής! Την παραθέτουμε.
«*Εάν μια μέρα με δεις «γέρο»… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή.
Θυμήσου πόσο καιρό μού πήρε για να σού τα μάθω…
*Εάν όταν μιλάω μαζί σού επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σού διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.
*Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σού μάθω το αλφάβητο.
*Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις… Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.
*Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μού επιτρέπουν να βαδίσω μην μού συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα «βάρος», έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός
και έκανες τα πρώτα σου βήματα.
*Όταν λέω πως θα ήθελα να «πεθάνω… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα
το καλύτερο για σένα, για να σού ανοίξω τον δρόμο.
*Βοήθησέ με να περπατήσω,
βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου
αγάπη και υπομονή.
*Σε αγαπώ παιδί μου!».
(ΧΙΜ)
