Μήτε στις θλιμμένες ώρες της σιωπής
ούτε στις χαράς το σάλο,
μην το λες, καθόλου μην το πεις,
το κρυφό τραγούδι, το μεγάλο!
Την ηχώ του να προσέχεις μοναχά
που ρυθμίζει τη ζωή σου.
Το τραγούδι τούτο, μυστικά
να το νοιώθεις, έζησε μαζί σου.
Και μαζί σου, κάποιαν ώρα, το κρυφό
το τραγούδι που δε φτάνει
ως τα χείλη σου ποτέ, σοφό
κι’ άφραστο για πάντα, θα πεθάνει!
Το 1952 εκδηλώθηκε επιδημία τύφου στο χωριό. Οι υγειονομικές αρχές τότε θεώρησαν σαν αιτία της μόλυνσης τις κορύτες στις βρύσες και στα πλαίσια των έργων εξυγίανσης αντικατέστησαν τις καλαίσθητες πέτρινες πελεκητές κορύτες με ακαλαίσθητους μεταλλικούς σωλήνες. Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι το νερό θα μπορούσε να είχε μολυνθεί από το πέρασμά του κάτω από αυλές και σπίτια, αφού οι βρύσες ήταν σε σημείο χαμηλότερο από τα σπίτια. Το υδραγωγείο που έφερε καθαρό νερό από την Κοκκινόβρυση έγινε αργότερα, το 1959.
