Ιωάννη Στ. Βέργου.
(Αναδημοσίευση από την εφ. Αρτοζήνος φ. 202)
Όλοι, από μικροί τότε μαθαίναμε στις πολεμικές τέχνες και τα εργαλεία τους με επιδεξιότητα να χρησιμοποιούμε. Τα εργαλεία αυτά ήσαν πρώτα-πρώτα τα μέλη του σώματός μας, τα χέρια και τα πόδια, το στόμα και τα δόντια.
Από τα πόδια και τα χέρια, που πρέπει να είναι άξια, αρχίζει η πολεμική τέχνη!.. Η τέχνη των ποδιών ήταν στη κλωτσιά, που τότε όλοι κλωτσάγαμε σαν τα τσινιάρικα μουλάρια! Από τα χέρια, ήταν το κόλπο της γροθιάς, σε ποιο σημείο του σώματος τον άλλον θα βαρέσεις, όχι να τον σκοτώσεις, αλλά πολύ για να τον πονέσεις! Να πέσει ξερός, ακούνητος κάτω. Τα νύχια, που σαν γάτες μερικοί τα χρησιμοποιούσαν και κάτω κατέβαζαν τα μάγουλα του άλλου και δεν ήταν να παρουσιαστεί σε κοινωνία, σε κόσμο. Τα δόντια, που δάγκωναν και έκοβαν το ανθρώπινο το κρέας, σαν τα δόντια του σκύλου. Τα δάκτυλα της παλάμης, να σφίγγουν όταν πιάνουν!... Να πιάνουν τον αντίπαλο σαν τανάλια, σαν την μέγγενη να τον κρατούν και όχι να τον χαϊδεύουν.
Όλα αυτά ήθελαν να είναι καλά σκληραγωγημένα και το κορμί να είναι με σβελτάδα προικισμένο. Το στήθος να είναι μάρμαρο με ευλύγιστη την μέση! Όλο το σώμα λυγερό, ξύπνιος ο νους και έξυπνο, αστραφτερό το μάτι!..
Όλα τα παιδιά του χωριού μας τότε τα διέθεταν αυτά, αλλά παραβγαλνόμαστε, ποιος έχει μεγαλύτερη δύναμη, περισσότερα προσόντα, καλύτερα σωματικά όπλα. Συναγωνιζόμαστε στο ρίξιμο της πέτρας. Το λιθάρι άρχιζε σαν σε παιχνίδι και συνεχιζόταν ως πετροπόλεμος που τελειωμό δεν είχε!... Την πέτρα, με δύναμη πετάγαμε, στα δέντρα για να τα σημαδέψουμε, να ρίξουμε κάτω τους καρπούς τους… για να τους φάμε: Καρύδια, αχλάδια, αγκόρτσα και άλλα.
Επεξεργασμένο όπλο, χρήσιμο ήταν τότε η σφενδόνη, που και αυτή μακριά, τις πέτρες πέταγε για να εκτελέσουν τον σκοπό τους!.. Καλό όπλο αυτό, χρήσιμο εργαλείο, για να σκοτώνουμε με την πέτρα τα Θεοπούλια στα κλαδιά, όταν κάθονται να ξαποστάσουν. Να «σπάμε» από μακριά χωρίς να μας παίρνουνε χαμπάρι. Πολλές φορές και όταν συνέμπαινε ο διάβολος, να σημαδεύουμε, να βαράμε από μακριά με πέτρες, τα τζάμια και τα κεραμίδια των μεγάλων ανθρώπων, σε αυτούς, που μας μαλώνανε και τους είχαμε άχτι και άκρη να μη βρίσκουν…
Για τα έργα μας αυτά ξέραμε να κρυβόμαστε. Παντού άκουγες να λένε οι μεγαλύτεροι, πως είμαστε και τα καλύτερα παιδιά!... Όρκο βαρύ τότε παίρνανε πως τα παιδιά, τέτοιες ζημιές, δεν κάνουν!... Καμιά ντομάτα, κανένα αγγούρι, κανένα σύκο, κανένα καρύδι, κάπου-κάπου, όταν τα κόβει η πείνα και πεινάνε, μπορεί να αρπάξουν... τέτοιες όμως ζημιές, βάζω το χέρι μου στην φωτιά, έτσι λέγανε, με όρκο, σας λέω, τα παιδιά αυτά, τέτοια, δεν κάνουν.
Αλλά για παιδί, ποτέ όρκο μη παίρνεις!... Από εκεί που δεν το περιμένεις!...
Ο καλύτερος στην σφεντόνα, στο σημάδι στα Θεοπούλια, ήταν ο Λιάς του Ντόρου. (φωτο)
Δεν πρόφταινε να καθίσει τσιροπούλι στο μέλεγο, στον κισσό της γριάς Στρικογιαννούς και πάρτο κάτω!... Τρεις, τέσσερες, καλές σφεντόνες είχε!... Και όταν δεν έβρισκε στον κισσό πουλιά, σημάδευε και στράβωνε με την σφεντόνα του και καμιά αγριόγατα!... Δεν του λάθευε καμία!...
Για αυτή την πέτρα την σκληρή και για αυτόν τον πόλεμο τον ανελέητο θα μιλήσουμε. Τότε, σε αυτό το χωριό, σε αυτόν τον τόπο, εκτός από την καλοσύνη, ήσανται μερικές φορές παρόντα τα άγρια τα αισθήματα και η σκληρή η συμπεριφορά των παιδιών και των μεγάλων ανθρώπων… Δεν το είχαμε σε τίποτα, εκεί που ήσαν όλα καλά, ειρηνικά, γαλήνια και ωραία, «συνέμπαινε και ο διάβολος» -όπως συνήθιζαν να λένε στο χωριό- και έβαζε την ουρά του και άρχιζε ο καυγάς, ο πόλεμος και γινότανε μεγάλη μάχη, με πέτρες, λιθάρια και με παλούκια… Σωστός πόλεμος και στα χέρια, μεγάλη μάχη, ακόμα!… Μάχη κανονική, με τους κανονισμούς της τεχνικής, την τακτική του ταχτικού και άτακτου πολέμου, που τα είχε όλα... Την σχεδίαση, την στρατηγική, τον ανεφοδιασμό, την εκτέλεση της μάχης, τα θύματα, την ανακωχή το μέτρημα των θυμάτων!… Την συνθηκολόγηση, την ειρήνη!.. Το μέτρημα των θυμάτων [και η νίκη και ο νικητής] γινότανε έτσι, με τα παράσημα!... Τις πόσες τρύπες είχαμε, από τις πέτρες στο κεφάλι μας!.. Με τα πόσα παιδιά πηγαίνανε από την κάθε παράταξη, {πάνω μαχαλάς- κάτω μαχαλάς} στην γιάτρισσα, την γιαγιά Αριστήραινα την Βέργαινα, για να μας καυτηριάσει τις πληγές, τα τραύματα μας, να τα γιατρέψει, με καυτό λάδι και ξύδι για να μην επιμολυνθούν.
Η γιαγιά αυτή, όλο και μας συμβούλευε και μας έλεγε πέτρες να μη πετάμε, από τις πολλές τις τρύπες στα κεφάλια μας, μας έλεγε πως της τελειώσαμε το λάδι και το ξύδι. Τώρα, σταματάτε πια, σώνει!... σώνει!... Για άλλη φορά, λάδι δεν έχω, μου έκιωσε, μου έχει μείνει λίγο ξύδι... Το θέλω για καμία φακή και τις τριφτιάδες... Μη το ξοδεύω όλο, στο τζάμπα, στο χαράμι!... Ναι, γιαγιά της λέγαμε και αμέσως μετά, μία από τα ίδια…
Ο πετροπόλεμος ήταν διαχρονικός. Την ώρα όμως της ανάγκης μας, δεν μας μάλωνε, το λάδι και το ξύδι, δεν το λυπόταν και στις πληγές μας, στα κεφάλια μας, καυτό λάδι και ξύδι άπλερο το έβαζε!... Όλους μας, στο τσάμπα μας γιάτρευε!... Θεός συγχώρεσε την ψυχούλα της… Τότε με τα πρακτικά αυτά γιατροσόφια, δεν υπήρξε ατύχημα από μόλυνση κανένα!..
.
(χιμ)
