Σήμερα έγινε η εξόδιος ακολουθία του πατριώτη «Γιώρη του Χρήστου-Ντάρα» (έτσι τον λέγαμε στο χωριό). Ενός πατριώτη που άφησε βαθειά χαραγμένο το στίγμα του, στο χωριό μας Σέρβου.
Οι νεότεροι βέβαια δεν γνωρίζουν «πρόσωπα και πράγματα», σχετικά με τους παλιότερους πατριώτες. Γι΄αυτό νομίζω πως αξίζει τον κόπο, όταν κάποιος πατριώτης φεύγει για πάντα από τη ζωή, οι κοντινοί του άνθρωποι και οι φίλοι του να του αφιερώνουν ένα συνοδευτικό κείμενο με λίγα περισσότερα πράγματα, από αυτά που συνήθως γράφονται (ηλικία, οικογένεια κλπ), στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου servou.gr
 |
 |
|
Στην πάνω φωτογραφά ο Γιώργης
(δεξιά) διασκεδάζει με τα αδέρφια του
(αριστερά ο Στάθης, δίπλα του ο Σούλης
και στη μεση ο ανηψιός του Παύλος με τη
γυναίκα του).
Πανηγύρι στο χωριό 15αύγουστο 2008.
Η κάτω φωτογραφία είναι το 2010,
από το πανηγύρι στη"Ράχη".
|
.
Το στίγμα που άφησε ο Γιώργης έχει σχέση με την ενασχόλησή του στο χωριό, μέχρι πριν λίγα χρόνια, μετά τη συνταξιοδότησή του από την Τράπεζα που εργαζόταν.
Όταν, λοιπόν, συνταξιοδοτήθηκε ο πατριώτης εγκαταστάθηκε στο χωριό και έγινε αγροτοκτηνοτρόφος. Κατά βάση κτηνοτρόφος, αφού εκεί επικέντρωσε το πλείστον των δραστηριοτήτων του. Πήρε αρκετές γίδες (κατσίκες) από καλή ράτσα και τις φρόντιζε σαν να ήσαν παιδιά του. Τους έδωσε γυναικεία ονόματα (Μαρία, Σούλα, Γιωργιά…) και μιλούσε μαζί τους, λες και ήσαν άνθρωποι. Και αυτές υπάκουαν στα κελεύσματά του. Κάθε μέρα «σκάριζε» (πήγαινε τις γίδες για βοσκή) και το βραδάκι γυρνούσε στο σπίτι του. Οι γίδες απέδιδαν πολύ γάλα και ο Γιώργης τυροκομούσε και έβαζε τα βαρέλια με το τυρί στο υπόγειο του σπιτιού τους (το σπίτι τους στο χωριό είναι το διώροφο που είναι κολλητά με το μαγαζί του Ν. Λιατσόπουλου), για όλη την οικογένεια του Χρήστου Ντάρα. Παράλληλα με το τυρί διέθετε και γάλα, καθώς και κρέας από τα κατσίκια του.
.
Όμως στο χωριό τα πράγματα για τους κτηνοτρόφους είναι δύσκολα το χειμώνα. Έτσι ο Γιώργης φόρτωνε τις γίδες του στο φορτηγάκι του και τις έφερνε στην Αθήνα, στην περιοχή των Καλυβίων, όπου είχε σπίτι με αγρόκτημα και αμπελώνα, μέχρι να ξεχειμωνιάσει και να τις κουβαλήσει ξανά στο χωριό. Όλο αυτό μοιάζει λιγάκι με «φαντασία», όμως είναι πραγματικότητα. Στο σπίτι του στα Καλύβια, που κάποια φορά πήγα με τον πατέρα μου (είμαστε σχετικά κοντογειτόνοι, με το εξοχικό που έχω στην περιοχή) έχει διαμορφώσει έναν μικρό παράδεισο, για ανθρώπους που ασχολούνται με τη γη. Και τι δεν είχε μέσα. Ο πατέρας μου, που και αυτός αγαπούσε πάρα πολύ τη γη, έμεινε κατενθουσιασμένος. Ο αμπελώνας του θαυμάσιος , εξ ου και είχε γίνει και «οινοποιός».
.
Ο Γιώργης προτίμησε μετά τη συνταξιοδότηση να ζήσει ένα δεύτερο δημιουργικό κύκλο ζωής, που ταίριαζε στο χαρακτήρα του και εν πολλοίς ήταν συνέχεια του πατέρα του «Χρήστου-Ντάρα», ο οποίος ολημερίς μετά τη σύνταξή του ασχολιόταν με τα χτήματά του στο χωριό και πέθανε «όρθιος», όταν επέστρεψε από τον κήπο του.
.
Οι άνθρωποι σαν το Γιώργη Δάρα σπανίζουν. Με λίγες εξαιρέσεις, οι άνθρωποι μετά τη σύνταξη περνούν μια ήρεμη ζωή, με …το καφενείο, …τα χαρτιά, τη βόλτα κλπ.
Ότι ταιριάζει στον καθένα..
Ας είναι αιωνία η μνήμη του Γιώργου.
Χ. Ι. Μαραγκός
